The New Conrad Miller Trio is het pianotrio van pianist Coen Molenaar met David de Marez Oyens (bas) en Enrique Firpi (drums). Dus niet te verwarren met de Duitse Conrad Miller Band, een bluesrock-bandje uit Hannover. Dat gezegd hebbende, luisteren we naar het album ‘Sounding Silence’, verschenen in januari van dit jaar (2018).

Molenaar, De Marez Oyens en Firpi zijn gerenommeerde spelers, gepokt en gemazeld in alle stijlen van lichte muziek. Molenaar en De Marez Oyens touren sinds jaar en dag met Jan Akkerman, terwijl Firpi geldt als één van de beste latin-drummers van Europa. Sinds hun ontstaan, op uitnodiging van het Duitse platenlabel Mochermusic dat het drietal uitnodigde om in het voorjaar van 2017 een CD op te nemen, gaven zij alweer een slordige 30 concerten, waarvan 6 in Polen. De band was de support-act van Bob James in de Boerderij Zoetermeer en tal van gerenommeerde media besteedde aandacht aan het nieuwe trio, zoals Music Maker, Bassist en Jazzism. Wij van ProgJazz, goede bekenden van de artiesten, kregen ook het album in handen.

Michael Cheval

Op de eerste plaats valt de prachtige cover op. Een kleurrijk en surrealistisch, muzikaal sprookjes-schilderij van de in New York wonende Russische schilder Michael Cheval, getiteld ‘Sounding Silence’, hetgeen de naam van het album verklaart. Het was Jan Akkerman die de heren op het hart drukte dit prachtige schilderij als cover te gebruiken. Overig design is van Patrick Tompert, en laat in onze ogen typografisch enigszins te wensen over. Dikke witte, schreefloze letters, afwijkend gespatieerd, altegaarde tegen een grijze achtergrond, hier en daar zelfs dicht tegen de snijrand… Tompert is overigens ook de co-producer van de plaat. Wellicht heeft dat er iets mee te maken. Uitstekende sound. Wel is de portret-fotografie van Arno Haas mooi en treffend.

Het artwork van Michael Cheval suggereert een navenant surrealistisch muziekfestijn, vol analoge abstracties en vergezichten, avontuurlijke en symbolische collages, een Alice in Wonderland-suite an sich, vol progressieve capriolen, fantasie en euforie, vol analoge synthesizers en vreemde maatsoorten. Niets is minder waar. Het is een akoestische plaat, nuchter en zonder opsmuk; geen spoor van prog, fusion of Akkerman, zelfs geen blues of rock. Wel uiterst verzorgd, virtuoos en welluidend, top notch muzikaal samenspel. Een bedreven pianotrio dat latin en bebop vermengt in twaalf eigen composities, waarvan acht van de hand van Molenaar, drie van De Marez Oyens en eentje van deze twee heren samen. Interessante composities, zoals de titelsong ‘Sounding Silence’, een lyrische 6/4 bestaande uit een thema en een indrukwekkende pianosolo, waarvan de opname als clip is te aanschouwen op YouTube. Klik en geniet

Zo ook de moderne jazz-klassieker ‘Lovely Days of Wine and Roses’, met tweehandig strooigoed van de gulzige Molenaar. Andere nummers zijn in de oren van de doorgewinterde progressieve jazzrocker qua compositie soms wat aan de brave kant. Het is kennelijk niet de bedoeling om op dergelijke wijze voor verrassing te zorgen; wel om listige thema’s en mooie soli te spelen. “A totally unique style in exploring harmonical and technical possibilities in a more latin as well as a bebop approach. The themes for improvisation sound like common ground, until the trio takes off – in almost separate ways but still forming a unity in timing and swing. A delight for the heart, ears and soul.” Was getekend: Sir (?) Jan Akkerman.

Coen Molenaar

Coen Molenaar, die in de jaren 80 studeerde bij Bert van den Brink en Jasper van ’t Hof, en sindsdien de podia beklimt met artiesten als Randy Brecker (USA), Jan Akkerman en Chris Hinze, maar ook door de betere popartiesten veelgevraagd is, ontpopt zich op ‘Sounding Silence’ als een virtuoos pianist, die links en rechts strooit met vingervlugge lijnen en gevatte akkoorden. Hij is wat dat betreft geen bedaarde man, die koste wat kost het less is more-principe huldigt. Vrij snel verlaat hij elke vorm van impressionisme, om zich te buiten gaan aan alles wat hij kan en alles wat bij hem opkomt, expressief, impulsief, imponerend. Wie houdt van dergelijke pianojazz, is bij The New Conrad Miller Trio aan het juiste adres.

Enrique Firpi

Behalve 'Conrad Miller' zelf gloren ook de andere spelers in het trio. De van oorsprong Uruquayaanse drummer Enrique Firpi is bekend van Sergio Mendes, Ivan Lins, Leonardo Amuedo, Randal Corsen, Izaline Calister, Lilian Vieira, Deborah Carter en Ferial Karamat Ali. Maar als we hem zelf vragen wie de bekendste speler is met wie hij op het podium stond, dan antwoordt hij steevast met een glimlach “Romario”. Alleen daarom al is Enrique een van onze lievelingen. Een geweldige vent en heerlijke topdrummer, met een geweldig gevoel voor bossa. We hoorden hem ooit in Utrecht bij Jose Lopretti een ad lib fill spelen die onze hele dag goed maakte.

David de Marez Oyens

Bijzondere aandacht verdient hier evenwel David de Marez Oyens, in feite één van de meest vooraanstaande bassisten van Europa. Groot geworden aan de hand van Toon Hermans, werkte hij daarna met Toots Thielemans, Philipe Catherine, Serge Lazarevitch, Chris Joris, Deborah Brown, De Volharding, Radio Symphonie Orkest, Radio Kamer Orkest, Metropole Orkest, Michel Petrucciani, Boi Akih, Rob Madna, Michiel Borstlap, Bart van Lier, Batida, Nueva Manteca, Estrella Acosta, Luizão Paiva, Leonardo Amuedo, Marc Bischoff, Eef Albers, Thijs van Leer, Friedrich Gulda, Didier Lockwood, Randy Crawford, Mike Mainieri, PitchWhiteStorm, Eric Vaarzon Morel, Oene van Geel, Ernst Reijseger, Edo Righini en Tineke Postma, om er een paar te noemen (!). Hij tourt met uiteenlopende artiesten in Europa, Azië, Afrika en Amerika, continenten die hij ook als docent bereist. Opvallend is dat David de Marez Oyens zich voor The New Conrad Miller Trio heeft laten verleiden de contrabas ter hand te nemen, en wel de houten variant. Doorgaans bespeelt De Marez Oyens namelijk de basgitaar in al zijn verschijningsvormen, vier-, vijf- of zesnarig, al dan niet met fretten. Her en der werd hij nog wel eens gezien op de elektrische 'Stud.B', maar ook dat hoogst zelden. In The New Conrad Miller Trio tjompt hij gewoon de houten double bass alsof het niets is, met ijzingwekkende precisie qua intonatie (in feite bijkans zonder vibrato) en met vergevorderd inzicht qua timing (alsof hij steeds enkele maten vooruitdenkt). De Marez Oyens is wat dat aangaat geen echte bassist, die goor, grof en vies op de 1 pompt. Hij is meer een absoluut horend multi-instrumantalist, theoretisch hooggeschoold, behalve in jazz en klassieke muziek en alle stijlen van lichte muziek, ook zeer bekwaam in Afrikaanse en Indiase ritmes en tonaliteiten; een man die boven de materie zweeft en altijd en overal een bovennatuurlijk concentratievermogen opbrengt; een spelverdeler, die na het concert al het gespeelde moeiteloos kan evalueren, terwijl de rest van de band zich vergrijpt aan drank en vrouwen.

Kortom: Coen Molenaar heeft met Firpi en De Marez Oyens een gedroomde ritme-sectie aan zijn zijde, die -waar hij zich te buiten gaat aan pianistische uitstapjes, en soms welhaast grotesk vitruoze impovisatie-, de boel kalmpjes op de rails houdt. Met andere woorden: een supertrio dat op elk festival niet misstaat.