EP | Lotte Sarembe | Nobody's Fault

EP: Lotte Sarembe - Nobody's Fault

creatieve layering van stem en glas

tekst: Robin Boer

Bij ProgJazz zijn wij vaak op zoek naar het ongebruikelijke. Muziek die zich niet laat vangen in een specifiek genre, maar zich juist stilletjes tussen de diverse klankwerelden door manoeuvreert, om opgemerkt te worden door de nieuwsgierige, avontuurlijk ingestelde luisteraar. Iets dat klinkt als méér dan muziek alleen. Iets waar een mythische wereld wordt geschapen waarbij elementen als sfeer, mystiek, fantasie en conceptuele vormen de standaard ingrediënten van melodie, harmonie en ritme verder uitdiepen.

Het eerste voorbeeld in 2023 dat ons ter ore komt is de afgelopen maand verschenen EP Nobody's Fault van de vanuit Amsterdam opererende zangeres Lotte Sarembe. Kort samengevat: Deze muziek bestaat uit diverse lagen van geluiden gemaakt met glazen, vergezeld van vocalen. Maar met slechts deze opmerking doen we de zes stukken tellende EP tekort. De melodieën klinken weloverwogen en rijk, en de glazen vormen een warm harmonisch bed. Harmonie die mooi hand en hand gaat met de zang en zodoende een breed klankenpalet vormt, in plaats van dat deze slechts een ondersteunende rol vervult. Hoewel de muziek doorgaans hartverwarmend van aard is, wordt het nergens te zwaarmoedig en blijven we aan de lichtzijde zweven.

Opener Better Luck Next Time heeft een troostend, melancholiek karakter, zoals de titel al enigszins doet vermoeden. Met fraaie, lange uithalen maken we kennis met de fijne stem van Lotte, en de harmonische inkleuring van de glazen. Op Shine wordt gebruik gemaakt van stabiele ritmiek en creatieve layering van stem en glas. Het kruipt bij de eerste luisterbeurt al onder de huid, bijna hypnotiserend, terwijl het toch voortdurend verandert en evolueert. Na het wat kortere, ruimtelijke a capella stuk Canon, laat titeltrack Nobody's Fault (de titeltrack) spannende intervallen horen, waarbij je je als luisteraar door een mystieke wereld beweegt. Sareme laat hier zeer originele, vindingrijke zangharmonieën horen. Dit is ook het geval op Station Atlantis: een compositie waarin duidelijk te horen is dat Sarembe beïnvloed is door Joni Mitchell. Hierop begeleidt zij zich op akoestische gitaar. Een sterk lied waar de stem ook iets karakteristieker naar voren komt, met mooie (en hoge) intervallen en verrassende melodische wendingen. De bondige afsluiter Summer's End is al even wonderschoon, waar weer teruggekeerd wordt naar de vorm van glazen en zang.

Het zijn geen melodieën die bij de eerste luisterbeurt al in je hoofd zitten: de muziek nodigt daarentegen uit voor meerdere luistersessies, om het langzaam op je in te laten werken zodat je, eenmaal binnen, niet meer uit de etherische wereld van Lotte Sarembe wilt vertrekken.

Om kennis te maken met het werk van Lotte Sarembe, klik hier .