Na het door loos alarm verstoorde concert van het Marit van der Lei Nextet, haastten we ons terug naar de zaal Cloud Nine van TivoliVredenburg. Aldaar begon het concert van Jasper van ‘t Hof met Yuri Honing (sax), Stefan Lievestro (bass) en Jamie Peet (drums), in feite de hoofdact van UJazz Fest 2018.

Charme

Van ‘t Hof had in Cloud Nine eerder die avond al acte de presence gegeven met de Utrechtse Jazz Archipel. (Lees de recensie elders op onze website). Uit alles blijkt dat de oude meester, dit jaar onderscheiden met de Boy Edgar Prijs, met volle teugen geniet van alle aandacht en er op deze avond, voor de tweede keer, wederom zin in heeft. De markante improvisator is aimabel en licht verstrooid. Hij snapt bovendien als geen ander, waar, wanneer en waarom een beetje gebaar moet worden gemaakt, de armen in de lucht, dan wel de voor de borst gekruist (tijdens het applaus), of respectvol thumb up wijzend naar zijn medespelers. Het is zijn charme. Daarbij hoort ook het opstaan en zonder microfoon gaan speechen, en dan -even later- toch via de microfoon, die het eerst niet doet, dan weer wel. Van ’t Hof tovert zodoende de concertzaal in een handomdraai om in een betrokken gemeenschap, waarbinnen zijn onvoorspelbaarheid wordt gewaardeerd en eventuele miskleunen worden vergoeilijkt. Halverwege het optreden verliet Van ‘t Hof het podium, vermoedelijk voor een plaspauze, en -hoe nodig hij ook moest- ook dat resorteert onder zijn charme-offensief. Allerbelangrijkst: Van 't Hof streeft bij elk concert naar het avontuurlijke, onverwachte en verwacht dit ook van zijn medespelers.

Ook voor dit concert hield van ‘t Hof zijn mini-keyboard gelinkt aan zijn laptop binnen handbereik. Bassist Stefan Lievestro beantwoordde de electronische impro van Van ’t Hof met ijle fx, zoals wij van de meesterbassist eerlijk gezegd niet gewend zijn, die bij nader inzien afkomstig waren van een steelguitar! Maar ook ranselde Lievestro eensklaps de contrabas weer af, als een echte jazz virtuoos. De man blijft wat dat betreft een musicus waarvan men moeilijk hoogte krijgt. De heren namen overigens de tijd, vermoedelijk ook omdat zij niet of nauwelijks gerepeteerd hadden op een doorwrocht repertoire en gewoon gingen voor de gemeenschappelijke inspiratie. Dit viel samen, toen Van ‘t Hof -na verloop van tijd- een sample and hold sequence instartte, waarop naar hartelust modaal kon worden geïmproviseerd. Yuri Honing en Jamie Peet kwamen op en er werd gretig ingezet op een wervelende groove, zodat Van ’t Hof zijn beide handen vrijkreeg om de piano af te beulen. Dit alles stelt compositorisch uiteraard geen reet voor, maar het is wel lekker met spelers van dit formaat, ritmisch biffend dat het een aard heeft.

Jamie Peet

Helaas liet drummer Peet het betere groovewerk snel voor wat het was, om te verwijlen in ellenlang freejazz slagwerk, met veel schilderachtige abstracties, wat in feite neerkomt op ad lib gerikketik, afgewisseld met plotselinge knallen. Een speelstijl, die elke hang naar saamhorigheid a priori onmogelijk maakt. Peet speelde naar onze smaak te vrij, juist waar wij hoopten dat Van ’t Hof ondersteund zou worden door heftige odd meter grooves, ouderwets stuwend in het jazzrock idioom waar de toetsenist bekend mee werd in de jaren zeventig (met drummers als Pierre Courbois, Gerry Brown en Aldo Romano). Het heeft er alle schijn van dat de technisch onderlegde en modern ontwikkelde Peet, een parel van het Amsterdams Conservatorium, zulke seventies-muziek gewoon achterhaald vindt. Hij maakte een laconieke, bijna ongeinteresseerde indruk en om eerlijk te zijn: van het bejubelde drumwonder hadden we meer gehoopt. Met name, omdat we ooit bij een blindfold test binnen 3 seconden overtuigd waren van het feit dat hij een supertalent is met een glansrijke toekomst.

Yuri Honing

Op gezette tijden nam Yuri Honing het voortouw en bewees met gestaag opgebouwde improvisaties, dat hij behalve de artistieke intellectueel zoals hij zich tegenwoordig profileert, nog steeds de absolute jazzfusion-beul is waarmee wij op het conservatorium zaten. Vooral in het laatste stuk ‘No Hard Shoulder’, een compositie van Van ’t Hof bestaande uit een voortdurend herhaalde akkoordsequence in Des ∆, die de pianist al eerder uitvoerde in TivoliVredenburg voor VPROVrijeGeluiden (met Dick de Graaf op saxofoon), blies Honing dat het een aard had. Het is dan ook een fijne progressie om eindeloos modaal over loos te gaan en zulk spel is aan Yuri Honing (door Van ’t Hof per abuis aangekondigd als Jeroen Honich) nog steeds ten volle toevertrouwd. Honing deed daarbij eerst nog ampele pogingen drummer Peet op sleeptouw te nemen, maar wendde zich spoedig naar de andere zijde, waar de naar synergie strevende Boy Edgar Prijs winnaar hem warm onthaalde.

Toegift

Na het laatste stuk ging de band even af, maar het publiek eiste applaudiserend een toegift. Honing, Lievestro en Peet keerden derhalve terug op het podium, maar zonder Van ’t Hof. "Wij beginnen dan maar alvast", aldus Honing om vervolgens een wijle te improviseren in triovorm, hoewel zeker welluidend een beetje richtingsloos, alsof men in afwachting was van Jasper van ‘t Hof. Deze kwam na enkele minuten weer op, nestelde zich achter de piano en zocht even naar de toonsoort om in te zetten. Eigenlijk zocht hij naar een opening om weer de overhand te kunnen nemen en nog eenmaal naar eigen goeddunken te kunnen vlammen. Uiteraard vond hij deze, gewiekst als hij is... en zo kon hij een einde maken aan wat het trio had ingeleid, om op eigen houtje nog wat eigenzinnige harmonische inzichten te ontvouwen, tenslotte een slotakkoord uit te serveren en het concert te beslechten. Van 't Hof nam nog een keer met een flamboyante zweem het applaus en loftuitingen in ontvangst. Zijn kornuiten waren toen al achter de schermen.

[PJ_©STAB]