Het jaarlijkse UJazz Fest is een lekker eigenwijs evenement waar de liefhebbers van geïmproviseerde muziek ruimschoots aan hun trekken komen. Dit jaar vond het festival voor de 9e keer plaats, en wel in De Helling, LE:EN en aanpalende horeca, altegaarde sfeervolle podia op loopafstand van elkaar op het urban cultuur terrein aan de Vaartsche Rijn te Utrecht. De locatie is een verademing, ten opzichte van het moderne lunapark waar het eind 2018 plaatsvond. De linksdraaiende omgeving achter de watertoren geeft het festival een aangenaam cachet en stuwt de optredende artiesten (waaronder Tineke Postma, Ilja Reijngoud, Jessica de Boer, Dion Nijland en Ben van den Dungen) op in de artistieke vaart der volkeren, juist zoals het hoort! ProgJazz was er bij.

Ben van den Dungen Quartet – A Tribute to Coltrane

Als klapper op de avond presenteerde organisatie van UJazz in De Helling het Ben van den Dungen Quartet, met een tribute aan de legendarische saxofonist John Coltrane. Het concert in De Helling was de aftrap van een nationale tournee, waarbij bekende krakers als ‘Like Sonny’, 'Afro Blue' en ‘A Love Supreme’ op het programma staan, maar ook ‘Wise One’ en ‘Mr. Syms’. De liefde en bewondering voor Coltrane druipt er bij Ben van den Dungen vanaf. Hij introduceerde de stukken met korte speeches over het genie, echter  zonder -in zijn eigen woorden- “in een Teleac cursus te willen vervallen”.

Puikje

De groep rond de gelauwerde tenor en sopraansaxofonist  bestaat uit het puikje van de Nederlandse jazz, door de bandleider op ludieke wijze aangekondigd. Zo is drummer Gijs “de sympathiekste van het stel”, en bassist Marius “de captain, tjokvol viagra.” Voor de kenners is de bezetting gesneden koek. Drummer Gijs Dijkhuizen, een swinger pur sang, beschikt over een onmetelijke repertoire kennis en speelt met ogenschijnlijk gemak, maar bovenal aanstekelijk enthousiasme. De robuuste contrabassist Marius Beets staat altijd en overal boven de materie, is op geen fout of onzekerheid te betrappen en pakt zo nu en dan zijn momentum, met dynamisch doorwrochte soli gelardeerd met slinkse glissandi. Wij weten uit eigen ervaring hoe fijn het is om deze gesmeerde cats achter je te hebben, terwijl er tegelijk geen seconde verslapt mag worden. Dat is aan de Spaanse Nederlander Miguel Rodriguez wel toevertrouwd. Hij is een virtuoze jazzpianist, die met glansrijke akkoorden en duivels solowerk bewijst zowel de bebop als het modale jazz idioom tot in de finesse te beheersen. Enige kanttekening: qua volume had er wat betreft de vleugel een tandje bij gemogen en al de spelers zijn ten opzichte van hun grote voorgangers soms iets te gepolijst. Neemt niet weg dat het kwartet bijna anderhalf uur lang vol overgave bloed aan de paal smeerde en het concert geen moment verveelde.