Tussen de vele blues-, hiphop- en siso-bedrijven door, vonden wij zaterdag 13 juli j.l. onze weg op het festival North Sea Jazz. Omdat de spoeling jazz en jazzrock tijdens NSJ elk jaar uitermate dun is, en jaarlijks steeds dunner wordt, blijft de keuzestress van vroeger beperkt. Met andere woorden: het was dit jaar niet zo moeilijk, de handvol paerlen die tijdens het evenement voor de zwijnen wordt geworpen, uit te kiezen en bij te wonen. We zagen en.hoorden Gary Bartz en Ravi Coltrane, Bobo Stenson Trio, Robert Glasper Trio (zonder de beloofde special guests), Arild Andersen Trio (met Tommy Smith) en uiteindelijk in de grote Nile-zaal de Amerikaanse supergroep Toto. Tussendoor hadden we tijd om wat te eten en op het Mississippiplein met frites en al door een stoel te zakken. North Sea Jazz 2019, ProgJazz was er bij.

Vakmanschapinstituut

De grote afsluiter van deze dag wordt verzorgd in de gestalte van het vakmanschapsinstituut Toto, dat al sinds medio jaren 70 actief is en gedurende de jaren 80 de wereld veroverde met dikke hits als 'Africa', 'Hold The Line', 'Rosanna' en meer. De groep kende aardig wat bezettingswisselingen door de jaren heen, maar gitarist en zanger Steve Lukather zit er nog altijd bij en toont zich nog steeds een uitstekend frontman. Ook toetsentovenaar Steve Porcaro is er weer bij. David Paich is 'vervangen' door de jonge Dominique Taplin en ook Joseph Williams, die eind jaren 80 al voor Toto zong, is weer van de partij. Percussionist Lenny Castro, drummer Shannon Forrest, blazer Warren Ham en bassist Shem von Shroek maken de bezetting compleet.

Topkwaliteit

Van Toto verwacht, nee, wéét je gewoon dat er topkwaliteit geleverd gaat worden. Deze musici verstaan hun vak en menen iedere noot die ze spelen. Door wat uitloop bij Aril Andersen pakken we het begin van de set niet mee, maar zodra wij de grote Nile-zaal binnenlopen, horen we Taplin en Lukather een paar monsterlijke solo's ten gehore brengen gedurende 'Jake to the Bone'. Alsof je linea recta binnenstapt bij een jazzrock-concert uit de jaren 70. De sfeer zit er wat ons betreft direct in. Wat volgt zijn een batterij welbekende hits als 'Rosanna', 'Georgy Porgy', 'I'll Be Over You', en 'Stop Loving You'. Stuk voor stuk in uitvoeringen waar niets op aan te merken valt. De band klinkt als een klok en Williams heeft nog net zo'n topstem als voorheen. Toto bewijst nog steeds tot de absolute top van de popmuziek te behoren.

Fysiek contact

Ook het door George Harrison geschreven Beatles-anthem 'While My Guitar Gently Weeps' komt nog voorbij ("This song made my decide to play the guitar", aldus S.L') en natuurlijk mag ook 'Africa' niet ontbreken. Dit tot op de dag van vandaag tot vervelens toe kapotgedraaide nummer doet het nog steeds uitstekend bij het grote publiek. De overbekende hit blijkt als honing te fungeren voor het type 'casual festivalbezoeker', dat ongewenst en onnodig fysiek contact niet schuwt, sterker nog: lijkt te zoeken. Dit doet ons doet besluiten de zaal te verlaten. Het slotstuk 'Home Of The Brave' hebben we dan ook niet meer meegekregen. Genoeg is genoeg.

[PJ_©RB]