Wie had gedacht dat Robert Jan Stips, componist en toetsenist, die begin jaren zeventig doorbrak met zijn Haagse band Supersister, in 2019 nog zo actueel zou zijn?

Geïnspireerd door bands als The Mothers of Invention (Frank Zappa) en Soft Machine, brak het doorontwikkelde vriendenkwartet Supersister (bestaande uit Robert Jan Stips, Ron van Eck, Marco Vrolijk en Sacha van Geest) door tijdens het legendarische Holland Pop Festival in Kralingen (1970). In de daarop volgende jaren bracht de band drie unieke lp's uit in de geest van de Canterbury-scene. Er volgde nog een vierde album, 'Iskander' genaamd, waarbij Supersister zich muzikaal meer in de richting ontwikkelde van de Europese jazzrock die rond 1973 in opkomst was. Ofschoon er doorgaans weinig aandacht aan dit programmatische album wordt geschonken, (Iskander refereert aan Alexander de Grote) was de line-up er voor de liefhebbers één om de vingers bij af te likken: Robert Jan Stips, Ron van Eck, Herman van Boeyen, en speciale gasten Charlie Mariano (sax) en Pierre Moerlen (marimba). Daarop volgde nog een project-album rondom fluitist Sacha van Geest, genaamd 'Sweet OK Supersister', dat een beetje de 'Flying Teapot' sfeer van stijlcollega's Gong ademde.

Reünions

In 2000 trad de groep op verzoek uit de VS op tijdens het festival Progfest in Los Angeles en daarna gaf de reunion groep in Nederland (onder meer in Paradiso) nog een aantal vervolgconcerten. Tot kort daarna, tot een ieders schok, Sacha van Geest plotseling overleed. Toen bassist Ron van Eck in 2011 overleed, was ook de geplande reünie als trio op hetzelfde Progfest Festival van de baan, alsmede iedere mogelijke toekomst voor Supersister. Toch vond Stips, die naast Supersister ook belangrijke rollen heeft gespeeld in de bands The Golden Earring, Transister, Sweet d'Buster en The Nits, het tijd om weer iets met de muziek van Supersister te doen, nadat hij werd gevraagd de hoofdrol te spelen in een NPO-documentaire rondom hemzelf en zijn muziek. Deze documentaire (Het uur van de Wolf: "Tovenaar van de Nederpop") was onlangs te zien op televisie en de Haagse strandtent 'De Fuut' werd vorig jaar oktober afgehuurd om aldaar zowel de documentaire en een album met nieuwe muziek op te nemen. Lies hier de progJazz-albumrecensie over 'Retsis Repus'. Op respectievelijk 8 en 9 april jongstleden werden de stukken van het album, in combinatie met veel van de oude Supersister-stukken live uitgevoerd in 't Paard in Den Haag en Paradiso in Amsterdam. ProgJazz was aanwezig bij laatstgenoemde.

Paradiso

Paradiso was niet uitverkocht, maar ruim voldoende gevuld om er een feestelijke avond van te maken. Stips geeft ook aan, tijdens de eerste keer dat hij het woord tot de zaal richt, dat het vanavond niet draait om een perfecte show, maar om het vieren en eren van de Supersister-muziek. Als introductie op het concert was een animatiefilmpje te zien rondom het nummer 'Spiral Staircase', dat als b-kant te vinden is op de doorbraak-single 'She Was Naked' uit 1970. De 'solo-plaat' van Sacha van Geest a.k.a. Sweet OK Supersister uit 1974 met dezelfde titel borduurt voort op dit nummer en de animatie is geheel in stijl met het artwork van de desbetreffende LP. Knap gedaan! Hopelijk verschijnt dit nog eens een keer online voor de liefhebbers.

Verleden, heden, toekomst en vriendschap

Het programma werd geopend met 'Psychopath' en gevolgd door een bijzonder fraaie uitvoering (piano en viool) van 'Pudding & Gisteren', dat in 1972 een Edison-award won en live is uitgevoerd als ballet met het Nederlands Dans Theater. Vrijwel alle Supersister-klassiekers kwamen voorbij, zij het zo nu en dan in een wat kortere uitvoering. Stips toont zich een ware alleskunner op keyboards. Zijn composities brengt hij vol overgave en waar hij bij de oude Supersister-stukken op drums wordt bijgestaan door Marco Vrolijk, die de juiste dosis swing en subtiliteit in huis heeft om deze stukken geloofwaardig en authentiek te brengen, zijn het op de nieuwe stukken Cesar Zuiderwijk en Powerplay-drummer Leon Klaasse die elkaar afwisselen. Klaasse toont zich een ware virtuoos gedurende de oneven ritmiek van 'I Am You Are Me / Transmitter' en zowel de mede-musici als het publiek zijn er duidelijk gecharmeerd van. Het meest zoekende is vanavond Earring-bassist Rinus Gerritsen, die bij slechts een paar nummers redelijk mee kan komen met de muziek, maar vrijwel voortdurend buiten de grenzen van zijn kunnen moet treden. Het maakt niemand wat uit; het draait vanavond om het verleden, het heden, de toekomst en om vriendschap.

Tegen het einde van de show betreedt Freek de Jonge nog het podum voor zijn aandeel in 'Cuckoo' en na de reprise 'Hope To See You Again' keert de band nog eenmaal terug voor een herhaling van het stuk 'Max Eco' dat al eerder op de avond gespeeld is. Een wat opmerkelijke keuze, maar het stuk klinkt live levendiger dan op de plaat, dus we vinden het prima zo. Voldaan keren we weer huiswaarts, na twee lange sets en een stille hoop op een voortzetting van de muziek van Supersister: een uniek fenomeen binnen de Nederlandse muziekgeschiedenis dat hopelijk nog generaties blijft boeien.

[PJ_©RB]