Op 30 november vond de eerste editie plaats van het Jazzrock Fusion festival in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn. De line up bestond uit drie aansprekende fusionbands uit Nederland: Jurgen Burdorf, Simone Croes en Richard Hallebeek. ProgJazz was erbij.

Simone Croes

De groep van Simone Croes is een prima, strakke band, met uitstekende instrumentalisten als Willem Hellbreker (saxen. fluit), Folker Tettero (gitaar), Sietse Huisman (drums), onder leiding van de slappende bassiste Simone Croes. Zij staat bekend als eerste vrouwelijke bassist die afstudeerde aan een Nederlands conservatorium (Amsterdam, 1997) en deed ervaring op met Ellen ten Damme en André van Duin. Sinds een jaar is zij eindelijk voor zichzelf bezig. Het repertoire bestaat uit haar nummers, afkomstig van de CD ‘Pick up your bass’ (2017) en dit wordt live letterlijk vertolkt zoals op de plaat, aangevuld met nummers van Sietse Huisman en Folker Tettero. Qua stijl kiest Simone voor een regelrechte voortzetting van de fusion uit de jaren 80/90, met wat invloeden van funk en latin en soms een snufje afro. Compositorisch vinden wij deze stijl soms wat obligaat: een eenvoudige melodie als kapstok voor solistisch vertoon, waardoor een concert vanzelf een showcase dreigt te worden, zeker wanneer de bassgitaar in het centrum van de aandacht staat. In een tijdsgewricht dat bassisten als Davide Biale, Mohini Dye en Huynmo Kim het internet volplempen met duizelingwekkende chops & tricks vids , valt er op dat gebied nauwelijks nog eer te behalen. Dan is zuiver, mooi en eerlijk spelen het devies, of juist heel erg eigengereid, geestverruimend of tegendraads.

Maar voor eigengereid, geestverruimend of tegendraads lijkt Simone te goed opgevoed. Haar band is clean en dienstbaar, lijkt te bestaan uit notoire geheelonthouders die netjes binnen de lijnen kleuren. De grooves zijn nuchter, de melodiën schoon en de harmoniën zakelijk. De band opereert als een solide geheel en is zorgvuldig samengesteld en uitgebalanceerd. De solo’s zijn netjes verdeeld over de aanwezige bandleden, maar dermate kort en afgepaald, dat geen van de solisten de kans krijgt eens stevig uit te pakken en de muziek naar een hoger plan te tillen. Dat is jammer, want spelers als Tettero en Hellbreker hebben -hoewel zij geen brute verkrachters zijn- genoeg in huis om de luisteraar in vervoering te brengen. Er is simpelweg geen tijd voor lange verhalen, dus moeten ze hun zegje doen “binnen” een rondje van 16 maten en als de donder van dik hout planken zagen. Met name de weloverwogen Hellbreker heeft daar moeite mee en probeert zachtmoedig en erudiet te improviseren over een groove die vraagt om een randje snauwende geiligheid. Om in sporttermen te blijven: Hellbreker blijft kiezen voor een voetballende oplossing, in plaats van de bal het publiek in te rossen. Tettero probeert nog wel eens een vuile blueslick over een majeurakkoord te scheuren, maar veel meer tijd om echt outside te gaan rest hem onder auspicium van Simone Croes niet. Bovendien speelde hij in Alphen aan een stuk door op zijn solid body gitaar, en helaas niet op zijn dikke semi-akoestische 'rock & roll gitaar', waarmee hij bijvoorbeeld wel aantreedt als hij rock speelt (zoals met zijn trio Tettero-Breidenbach-Donkersgoed). Wat dat betreft was de jazzrock van de jaren 70 een stuk vrijpostiger en avontuurlijker dan de latere fusion, zeker onder aanvoering van Miles Davis en zijn kameraden Mahavishnu, Zawinul, Miller, Berg, Stern en Scofield. Hopelijk kauwt Simone nog eens op een paddestoel en krijgt ze de geest om zich op die pre-Tutu tijd te richten.

Hernia

Simon Croes speelde zelf wel een uitvoerige solo, in haar eentje op het podium, waarbij zij ruim de tijd nam om haar live looping op te zetten. Ook dit nummer was wel mooi, maar met veel voorbedachte rade bekokstoofd, waardoor het minder indrukwekkend overkomt dan Simone vermoedelijk zou willen. Daarbij strooit de bassiste in dit nummer net als op de plaat 'Pick up your bass', met ingebeelde licks van sextolen die niet daadwerkelijk door haar vingers verwezenlijkt worden. Verder speelde zij het hele uur foutloos en gaf zij helder leiding aan haar band, die ze bovendien goed voorbereid had. Het samenspel van de band, de concentratie en inzet van de spelers, en -niet onbelangrijk- de totaalsound was allemaal dik in orde. Percussionist Edwin van Beek startte de nodige samples in en deed dat met humor in 'Drive Your Alfa'. Alleen had keyboardist Wil Maas in zijn twee solo's de neiging om de Nord Stage piano preset zo hard en hoog aan te slaan, dat zelfs dit dure apparaat toch ontmaskerd werd als een knersend fake instrument. Het blijft jammer dat de hedendaagse toetsenisten imitatie-keyboards inzetten en voor dit soort serieuze concerten niet meer de moeite nemen een echte Fender Rhodes of Würlitzer mee te nemen. Aan de andere kant: een hernia is ook niet alles.

[PJ_©STAB]

ProgJazz sfeerimpressie van de hele avond

ProgJazz recensie over Jurgen Burdorf

ProgJazz recensie over Richard Hallebeek

Lees Simone Croes in de ProgJazz portretserie En jij bent...?