De redactie van ProgJazz bezoekt het Antwerpse Park Den Brandt op vrijdag 10, zaterdag 11 en zondag 12 augustus en de eerste indrukken zijn erg positief: de sfeer is bijzonder ontspannen, er zijn bezoekers te vinden van uiteenlopende leeftijden, het is nergens dusdanig druk dat het ongemakkelijk wordt en het terrein is zowel ruim als overzichtelijk.

Robin Verheyen Quartet

We mogen de uit Turnhout afkomstige Robin Verheyen met recht een begrip noemen in de Belgische jazzscene. Na zijn afstuderen (wat hij in Amsterdam deed) in 2005, verhuisde hij voor een jaar naar Parijs en speelde daar in verschillende jazzbands. Twee jaar later verhuisde hij naar New York City, waar hij tot op de dag van vandaag nog steeds woont. De lijst met musici waar Verheyen al mee heeft samengewerkt is enorm en tevens indrukwekkend. Om er een paar te noemen: Michael Bates, Nicolas Thys, Marc Copland, Gary Peacock en Joey Baron. Verheyen is 'artist in residence' tijdens deze editie van Jazz Middelheim en treedt alle vier de dagen op. Wij waren getuige van twee van deze vier optredens.

Op de zaterdagmiddag stond het Robin Verheyen Quartet centraal, dat begin dit jaar de bejubelde cd 'When The Birds Leave' uitbracht. Met deze muziek is in het voorjaar reeds getourd, maar wat bijzonder is aan deze gelegenheid is het feit dat we nu voor het eerst de complete line-up in actie kunnen zien die de studio-plaat heeft ingespeeld. Deze line-up bestaat uit Marc Copland (piano), Drew Gress (bas) en Billy Hart (drums). Als je tussen grootheden van dit kaliber staat, mag je jezelf beschouwen als 'one of the big boys'.

De muziek zit vernuftig in elkaar, en kleurt passend in deze zaterdagprogrammering, die een ietwat kalmer karakter kent dan de andere festivaldagen. Er wordt gekozen voor vrij ingetogen materiaal, wellicht iets teveel achter elkaar, waardoor uiteindelijk lichte vermoeidheid toeslaat. Ondanks dat, schitteren (met name) Copland en Verheyen op hun instrumenten. De professionaliteit spat ervan af, het doseren wordt tot een ware kunst verheven en de ritmesectie Gress/Hart ondersteunt doeltreffend, doch lichtjes terughoudend.

Uiteindelijk, aangekomen bij het laatste stuk, na een staande ovatie van het publiek, blijkt dat dit collectief meer energie in huis heeft dan de voorgaande stukken deden geloven. Er wordt in de laatste -pakweg- 10 minuten stevig uitgepakt met een stuk free-jazz in de stijl van de late Coltrane, waar Verheyen bewijst (voor zover hij nog iets te bewijzen heeft) ook deze stijl perfect in de vingers te hebben. De toeschouwer werd echter niet uit zijn stoel gejaagd, integendeel, het leek als zoete koek te worden geslikt en met een oorverdovend applaus verlieten de vier zwaargewichten het podium.

[PJ_©RB]