Op 30 november vond de eerste editie plaats van het Jazzrock Fusion festival in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn. De line up bestond uit drie aansprekende fusionbands uit Nederland: Jurgen Burdorf, Simone Croes en Richard Hallebeek. ProgJazz was erbij.

Richard Hallebeek

De laatste act van de avond was Richard Hallebeek en zijn band, die -in tegenstelling tot de acts die aan hem voorafgingen- het predikaat 'fusion' klip en klaar ontstijgt. Wat iedereen al weet, dat Hallebeek een grandioze gitarist is, werd vanavond in het ParkVilla Theater helemaal bewaarheid. Hallebeek koppelt zijn formidabele techniek aan een prachtig geluid, dat hij tot in de finesses beheerst, tevens aan ritmisch vernuft en compositorisch vermogen, oog voor detail zowel als overzicht op de lange termijn, dat alles ondergedompeld in een bad van goede smaak. Een complete gitarist dus, een speler van wereldklasse, die met zijn lyrisch melodieuze opvatting een waardig vaandeldrager is van Allan Holdsworth. Trouwens, net als de overleden grootmeester, laat Richard Hallebeek weinig aan het toeval over. Hij lijkt gedreven door de wil alles voortdurend onder controle te hebben, een controleur in zijn eigen universum, die we een uur lang op geen enkele misser hebben kunnen betrappen. Hierin wordt hij op de voet gevolgd door de linkshandige Frans Vollink, die op zijn gebutste basgitaar eveneens alleen maar alertie en accuratie verraadt, net als de virtuoze fusiondrummer Niels Voskuil, die met de metronoom in het rechteroor uit het verre Drenthe was afgedaald naar de Rijn om aan de zijde van Hallebeek te strijden. Al snel wordt duidelijk, dat deze formatie met kop en schouders boven het kleine maaiveld van de Dutch Fusion uitsteekt en in feite gewoon een band van internationale allure is, die toevallig weer eens in Nederland concerteert. Dit is vooral op het conto van Hallebeek te schrijven, die al jaren aan de weg timmert buiten de landsgrenzen, en -behalve in Amsterdam- studeerde in Los Angeles ( with Scott Henderson). Hallebeek bouwt al 30 jaar aan een internationale carrière en is inmiddels een van de meest gewaarde Nederlandse musici wereldwijd, blijkens samenwerkingen met de crème de la crème van de internationale jazzrock: Randy Brecker, Scott Kinsey, Marco Minnemann, Lalle Larsson, René Engel, Peter Fernandes (met o.a. Gary Husband, Jimmy Johnson, Virgil Donati), Sebastiaan Cornelissen & Gary Willis en collegagitaristen als Carl Verheyen, Scott Henderson, Frank Gambale, Dweezil Zappa, Greg Howe en jawel his holiness Allan Holdsworth... Excuus, maar we happen hier even amechtig naar adem.

Jeroen van Helsdingen

Tot grote vreugde van de liefhebbers had Hallebeek toetsenist Jeroen van Helsdingen meegenomen. De beide heren -die elkaar al jarenlang kennen maar nooit samenwerkten- hebben elkaar anno 2018 helemaal gevonden. Met Van Helsdingen maakte Hallebeek dit jaar de plaat ‘Hels’ ( zie elders op deze website ) en van dat album werd in Alphen ook een aantal stukken ten gehore gebracht, waaronder het mooie, gospel getinte 'Praise'. (ERRATUM: dit blijkt ‘Prayer to the Sun’ - Red.) We horen de harmonische gospelstructuren in zijn akkoordprogressies, maar voor Van Helsdingen is de Amerikaanse muziek met zijn vele toppers niet zozeer vanwege dat of de overvloedige zang een grote inspiratiebron, maar om de onversneden energie en overgave waarmee de muziek bedreven wordt. Dat moge zo wezen, maar ongetwijfeld lag Van Helsdingen ook niet te slapen toen door Steps Ahead en Lyle Mays de betere fusion uit de hoge hoed getoverd werd. Onder de handen van de pianist (vroeger ook wel "Helsdinski" geheten) kwamen in Alphen de sounds uit de Nord Stage en de Prophet synthesizer in elk geval ten volle tot hun recht. Uiteraard, omdat het zijn eigen vertrouwde instrumentarium was dat de hele avond dienst deed, maar het is ook een kwestie van techniek. Van Helsdingen is een begaafd pianist, die met zijn grote fantasie en licht recalcitrante karakter, zo nu en dan ook voor verrassing kan zorgen. Bij het tweede nummer (van Hallebeek, thematiek met veel vreemde, schier onspeelbare accenten), had hij nog wat moeite met lezen, bril op bril af, wisselen van keyboards en sounds, maar gaandeweg raakte hij op dreef. Iedereen was goed deze avond, maar Van Helsdingen was beter. Zijn soli op de Prophet waren de artistieke hoogtepunten van de avond.

Oase

En dan opeens, midden in de set, liepen Hallebeek, Vollink en Voskuil van het podium. Jeroen van Helsdingen bleef zitten, veegde voor de zoveelste keer de laaghangende lok uit zijn gezicht en haalde diep adem door zijn neus. Toen daalde het in, een akkoordenreeks die de ogen doet sluiten, die het bekken doet kantelen, die alzo gerust de hele avond mag voortduren. Hij bouwde het nog wat uit, kennelijk enig ondeelbaar moment volkomen onbewust dat het eigenlijk een jazzrock-avond betrof. Een oase van rust in een verder van begin tot eind daverende set. Zijn rustieke solo op de Nord Stage 'piano' (sic), bood een glimp van wat de man allemaal op een echte vleugel in zijn mars heeft. En de muzikale verstilling werd nog verlengd door een dromerig duet met Hallebeek, die daarbij was gaan zitten en een semi-akoestisch klankenpalet uit een gitaar toverde. En terwijl we verwijlden in deze ijle fijnstoffelijke sferen, keerden Vollink en Voskuil terug on stage om gezamenlijk een eindspurt in te zetten waarbij alle jazzrockregisters nog eenmaal werden opengetrokken. Vollink (die toch al enigszins afzijdig stond opgesteld) werd daarbij overstemd door de rest. Ook de gitaar en de synthesizer werden allengs onhoorbaar. Het was drummer Niels Voskuil die in zijn enthousiasme nogal hard op de cup van zijn bekken en de bovenkant van het geluidsspectrum (of was het ons trommelvlies?) op de valreep aan diggelen sloeg. Gelukkig bleef het tot dat ene incidentje beperkt en zijn we niet helemaal vies van een beetje geweld. Bovendien: vingertjes in de oren en klaar is kees.

Op huus aan

En zo keerden we huiswaarts, na een fantastische avond. We zeggen het niet graag, maar de Hallebeek band was daadwerkelijk "on-nederlands goed", gewoon omdat we het verder nooit horen binnen de grenzen van ons verschraalde kikkerlandje. In gedachten bedankten we alvast Hans en Lenne van het Serious Music Jazzrock Fusion festival, die Hallebeek cum suis op de planken brachten in het sfeervolle ParkVilla Theater in Alphen. In gedachten belden we meteen ook maar met De Boerderij, dat deze artiest maar eens een maandelijkse internationale Carte Blanche met bijpassend stipendium zou moeten krijgen. En als Lalle Larsson, Scott Kinsey en Jim Beard dan niet kunnen, schuiven we Helsdinski naar voren... Voorwaar, het is een beetje rare snuiter, maar vooraan stond hij toen god het klaviertalent uitdeelde!

[PJ_©STAB]

ProgJazz sfeerimpressie van de hele avond

ProgJazz recensie over Jurgen Burdorf

ProgJazz recensie over Simone Croes

Portretserie En jij bent...? Richard Hallebeek