Vuurdoop

Vanavond is de vuurdoop (lees: de eerste 'officiële' gig) van het hernieuwde kwintet van Kika Sprangers, in het knusse Artishock Soest, waar lokale en internationale musici van nationale en internationale betekenis van zich laten horen. Bij binnenkomst treffen we de altijd bevlogen en vriendelijke werkgroepleden. De altijd gepassioneerde geluidstechnicus Ruud Nooy stelt ons zichtbaar enthousiast op de hoogte van het feit dat de soundcheck zeer succesvol is verlopen en alles gereed staat voor een puik klinkend concert. We maken een praatje met enkele ons bekende musici uit de regio, waaronder gitarist en singer/songwriter Angelo Boltini. We zijn er klaar voor.

Humain Traits

Na de enthousiaste en uitstekend verstaanbare aankondiging van de Artishock Jazz-spreekstalmeester Michiel van Ree, betreedt Kika samen met haar nieuwe kwintet het podium. Het is een uitgedunde versie van haar Large Ensemble, waar ze enkele maanden geleden haar debuut-album 'Human Traits' mee uitbracht. De line-up is behalve saxofoniste Kika Sprangers, zangeres Anna Serierse, toetsenist Koen Schalkwijk, bassist Alessandro Fongaro en drummer Willem Romers. De avond bestaat grotendeels uit stukken van 'Human Traits' (voor een uitgebreide analyse van de plaat, lees dit artikel ) maar ook een compositie voor het Grachtenfestival, alsmede een stuk van de Duitse componiste/pianiste Clara Schumann en nog een stuk van Anna Serierse. Er was ook sprake van een expositie van de portretten waar 'Human Traits' op geïnspireerd is: Cecile, Ravi, Pelle, Zera, Jakob, Ronja, Frank en Lumen.

Spaarzaam

Het kwintet speelt de composities, waarvan wij al eerder meldden dat deze uitblinken in hun orginaliteit en out-of-the-box karakter, beheerst en professioneel. Wederom is hoorbaar dat de musici in het kwintet ook allen solisten van formaat zijn. Net als in het Large Ensemble zijn de rollen heel gelijkmatig verdeeld over de musici en is er niemand die domineert, wat wij als een zeer goede zaak beschouwen. Toch zouden we soms nog ietsje meer Kika wensen, simpelweg omdat haar soli keer op keer bol staan van de smaakvolle lyriek, creatieve oplossingen en spectaculaire versnellingen. Een ware traktatie voor ProgJazz, waar we een voorliefde koesteren voor sopraansaxofoon, en vooral op een energieke, bezielde wijze bespeeld. De spaarzaamheid waarmee er met de soli wordt omgegaan, doet ons naar meer smachten. Ook mag er hier en daar nog wat feller worden uitgepakt, als afwisseling op de stabiele subtiliteit. We hopen niet dat het kwintet zich inhoudt om het wat oudere publiek te sparen. Dit is niet nodig: de dames en heren in Artishock zijn dankzij programmeur Semmy Prinsen wel wat gewend.

Climax

Ook mooie momenten waar Sprangers, Fongaro en Serierse solo opereren en de zaal ademloos luistert en geniet. Het enige echte up-tempo stuk 'Cecile' wordt voorzien van een prachtige Wurlitzer solo van Schalkwijk, die later in de set tijdens 'Ronja' nog een keer schitterend uitpakt met een toef distortion dankzij zijn fraaie collectie effectpedalen. “Op dit instrument kan ik scheuren als een gitarist,” vertelt hij ons trots na afloop van het concert. Romers staat vanavond wat droog uitversterkt, maar het doet niets af aan zijn precisie en creativiteit op zijn kit. Er worden hier en daar ritmische risico's genomen en lekkere fills ingebracht. Serierse kleurt de melodielijnen fraai in en tegen het einde van de set maakt, na een korte drumsolo, de 'climaxerende' virtuoze special (unisono saxofoon en zang) in het stuk 'Frank' wederom indruk. De 'uitgedunde' uitvoeringen van 'Human Traits' klinken niet als een 'Kika Light', maar we hopen op korte termijn ook de volle arrangementen van het Large Ensemble in volle live-glorie tot ons te mogen nemen.

Nazit

We praten na afloop nog even met zangeres Anna Serierse, onder meer over het album 'Human Traits', dat werd opgenomen in de studio Fattoria Musica te Osnabrück. “Een fantastische plek, midden in het bos, ver van de bewoonde wereld, waar we ons drie dagen lang volledig konden focussen op het maken van het album,” aldus de jonge vocaliste die zich in Artishock -vlakbij haar ouderlijk huis- weer van haar beste kant laat zien. Ook met Angelo Boltini praten we nog wat na, over onze helden op toetsen. Glasper, Hancock en Corea komen ter sprake, maar unaniem zijn we het eens over Jan Hammer, nog steeds onze onbetwiste nummer 1 op het gebied van piano, fender rhodes en analoge synthesizer. “Maar dan wel de pre-Miami Vice-tijd natuurlijk.”

[PJ_©RB]