Derek William Dick, beter bekend onder pseudoniem Fish, voerde in 1985 met het doodgedraaide 'Kayleigh'  de hitlijsten aan als zanger van de Britse neo-progressive band Marillion. In 1988 verliet hij de band en ging hij solo. In 1990 scoorde hij nog een hit met de ballad 'A Gentleman's Excuse Me'. Inmiddels doet Fish allang geen moeite meer om zogenaamde 'hits' te schrijven: “I got lucky twice,” aldus de boomlange Schot gisteren in een nagenoeg uitverkocht Paradiso. “I try to create movies for the ears,” zijn eigen woorden die Fish naar eigen zeggen enkele jaren later gekopiëerd waande in een interview met oud-Genesis gitarist Steve Hackett. “First we ripped off Genesis and now Genesis ripped me off!” grapte hij na. In ieder geval kunnen we de (lange) nieuwe nummers, afkomstig van de onlangs uitgebrachte EP 'A Parley With Angels', als verhalen beschouwen. De teksten zijn diepgaand en bevatten uiteenlopende onderwerpen, veelal vanuit persoonsperspectief geschreven. De EP geldt als tussendoortje voor het uitgestelde dubbel-album 'Weltschmerz' dat op komst is en wat tevens het laatste studiowerk zal zijn dat Fish uit zal brengen. Enkele onverwachte wijzigingen in de band van Fish zijn de oorzaak van het uitstel. De EP klokt echter 55 minuten, dus we kunnen eerder spreken van een 'tussendoor-album'.

Vier nieuwe nummers worden er vanavond ten gehore gebracht, maar de hoofdmoot bestaat uit het album 'Clutching At Straws:' het laatste album van Marillion met Fish, uit 1987. Dit album is een stuk donkerder van karakter dan de beroemde voorganger 'Misplaced Childhood' en voor vele fans ook de geprefereerde van de twee. Het programma is voorzien van een groot scherm dat boven de band hangt, en waarop diverse animaties en teksten worden vertoond; grotendeels artwork van Clutching At Straws, geïllustreerd door Mark Wilkinson, die in de jaren daarna ook de hoezen van de solo-albums van Fish voor zijn rekening zou nemen.

Positief punt is dat de volgorde niet voorspelbaar is: zowel de nieuwe nummers als de nummers van 'Clutching' worden kriskras door elkaar gespeeld. Geen verrassing is dat Fish, inmiddels op leeftijd (60), niet meer de hoge, snijdende stem heeft die men gewend is. Als gevolg hiervan is het onvermijdelijk dat nummers omlaag getransponeerd moeten worden. Nu is dat lang niet altijd nadelig: in uitzonderlijke gevallen kan een compositie hier zelfs van opknappen. Vanavond was dat jammer genoeg niet aan de orde. Bar weinig is er nog van de stem van Fish over. Zelfs zangpassages uit het middenregister moeten er uitgeperst worden. De toch al sobere nummers klinken nu nóg soberder, met als gevolg dat er voor ondergetekende geen moment kippenvel te bespeuren viel, terwijl dit bij de originele versies beslist nog wel het geval is.

Dat weerhoudt de band van Fish er echter niet van om te zorgen voor een uitstekend optreden. Het collectief werkt zich als een uitermate robuust geheel door de 2 uur durende show heen en probeert nergens te klinken als een kopie van de Marillion band. Boult imiteert de karakteristieke gitaarsoli van Steve Rothery geen moment en laat zijn eigen stem gelden, met verve. John Beck laat mooie 'sounds 'horen uit zijn Nord en Roland keyboards, al lijken de synth-partijen in Marillion-nummers 'Just For The Record' (dat volgens Fish nu voor de eerste keer ooit in Nederland live is uitgevoerd) en 'Incommunicado' wat ongelukkig gekozen. De glansrijke glides van de Moog klinken vanavond, in de vorm van Roland-samples, dof en onopvallend. In contrast met de rest, dat zonder meer uitstekend in orde was, is dit toch zonde en jammer.

Vantsis speelt alle lyrische baspartijen moeiteloos met zijn vingers weg en drummer Gavin Griffiths klinkt log en zwaar, maar dat past goed bij de muziek van Fish. Doris Brendel, die tevens met haar eigen band het voorprogramma verzorgde vanavond, helpt Fish meerdere malen uit de brand terwijl hij zich door het repertoire worstelt. Gelukkig heeft de man er veel plezier in en hij toont zich vanavond een geestig en sympathiek man. Het sinds de gloriedagen meegegroeide aanwezige publiek genoot zichtbaar van de show en reageerde doorgaans enthousiast. In de periode dat Fish nog een heel Ahoy' wist te vullen was het enthousiasme bij de (beschonken) fan nog wel eens in iets te grote mate aanwezig, in de vorm van luidkeels geschreeuw om destijds geliefde liederen als 'The Company' en 'Market Square Heroes'. Dergelijk gedrag was vanavond gelukkig zeer beperkt aanwezig, een paar loze kreten uit de barstreek daargelaten. We worden per slot van rekening allemaal een dagje ouder.

Dat we dit album nog compleet live kunnen horen, 31 jaar na dato, vertolkt door de oorspronkelijke schrijver en zanger, is natuurlijk al een bijzonderheid op zich. Dat het niet meer in volle glorie is, en geen moment voor echt kippenvel zorgde, nemen we dan maar op de koop toe.

[PJ_©RB]

Bezetting:

Fish – zang / Robin Boult – gitaar / Steve Vantsis – bas / John Beck – keyboards / Gavin Griffiths – drums / Doris Brendel – backing vocals

Setlist:

Slàinte Mhath / Man With A Stick / Hotel Hobbies / Warm Wet Circles / That Time Of The Night (The Short Straw)

Little Man What Now / Torch Song / White Russian / Just For The Record / C Song / Going Under

Sugar Mice / Waverley Steps / The Last Straw / Encore: Tux On / Incommunicado