Het begint inmiddels een traditie te worden dat Dweezil Zappa om het jaar een bezoekje brengt aan TivoliVredenburg. In 2015 gebeurde dit nog onder de naam 'Zappa Plays Zappa' in de veel kleinere zaal 'Pandora', maar sinds de meningsverschillen met een deel van de Zappa-familie (waar al veel over geschreven is en wij daarom ook verder niet dieper op in gaan) worden de concerten verkocht onder de naam 'Dweezil Zappa'. Twee jaar geleden voor het eerst in de Ronda zaal waar 'de zoon van' ook dit jaar weer acte de prescense geeft met zijn band. ProgJazz was er bij.

Cian Coey

Bij het aantreden valt direct op dat een van de blikvangers, te weten, de niet bepaald onaantrekkelijke Cian Coey, schittert in afwezigheid. De reden is ons onduidelijk. Enfin, we komen uiteindelijk natuurlijk voor de muziek en die valt wederom niet tegen. Na het overbekende 'Don't Eat The Yellow Snow' als show-introductie wordt afgetrapt met het andere overbekende 'Peaches en Regalia', dat het eerste stuk is van het beloofde album 'Hot Rats' dat dit jaar haar vijftig-jarige bestaan viert. “Music that's still far ahead of it's time, even fifty years later”, aldus Dweezil. De set kent al vroeg een van haar hoogepunten: tijdens 'Willie The Pimp' zien we wat een sensationeel gitarist Dweezil Zappa is, die duidelijk hoorbaar nog steeds groeit in zijn spel. Ook wordt al snel weer duidelijk dat de band met Ryan Brown een ware topdrummer in de gelederen heeft. Functioneel én spectaculair tegelijkertijd. Vol met power, en gelukkig zonder dat er zo'n ontsierende beschermwand om hem heen is gebouwd.

Bamboozled

Na de fantastische compositie 'It Must Be A Camel' zit de Hot Rats set er na een minuut of vijftig op en pakt de groep direct door met een behoorlijk verrassende dwarsdoorsnede van het Zappa-repertoire. Wat erg aangenaam is van dit collectief, is dat geen enkel bandlid domineert, maar wel ieder bandlid excelleert. Het ene moment is het Scheila Gonzalez die het podium pakt met een vurige saxofoonsolo en het andere moment is het Chris Norton die opvalt, met zijn soms bijna onmogelijke toetsenpartijen en zijn geweldige hoge stem die veel uitdagende zangpartijen moeiteloos inkleurt. Kurt Morgan is flink vooruitgegaan in zijn basspel ten opzichte van twee jaar geleden en heeft alles haast perfect op orde. Adam Minkoff heeft weer een stem met een wat dieper karakter en blinkt bijvoorbeeld uit in een stuk als 'Bamboozled By Love.' In de set is ook een suite opgenomen bestaande uit stukken van het album 'You Are What You Is' uit 1981. De plaat is altijd wat onderschat naar onze mening, want zowel tekstueel als muzikaal zit het allemaal geniaal in elkaar. De stukken worden verbluffend goed uitgevoerd. Er komt nog een cover voorbij van 'My Sharona' (The Knack) en de reguliere set wordt afgesloten met 'Carolina Hard-Core Ecstasy' van de LP 'Bongo Fury'.

Hallebeek

Inmiddels haast een vast onderdeel van Dweezil Zappa concert in Nederland is een gastoptreden van gitarist Richard Hallebeek tijdens de toegift. Hallebeek kennen we natuurlijk goed en is meerdere malen besproken op deze website. Terecht noemt Dweezil hem 'een van mijn favoriete gitaristen'. Beheerst maar bezield wisselt hij gitaarsoli af tijdens het welbekende 'Muffin Man', een stuk waar Zappa in de jaren zeventig vaak zijn shows mee afsloot. Een genot om naar te kijken en te luisteren. Er volgen nog twee stukken ter afsluiting: 'I'm The Slime' en 'Tears Began To Fall'. Laatstgenoemde is een 'deep cut', afkomstig van de live-lp 'Fillmore East, June 1971'.

Los van het feit dat de band ongelooflijk goed op elkaar is ingespeeld en de kwaliteit van de vorige tour hier behoorlijk overtreft, waren ook het zaalgeluid en de mix dik in orde. Een lange en memorabele avond.

[PJ_©RB]

Bezetting:

Dweezil Zappa: Lead Guitar, Vocals

Scheila Gonzalez: Sax, Keys, Vocals

Adam Minkoff:  Lead Vocals, Rhythm Guitar, Keyboards, Percussion

Ryan Brown: Drums, Vocals

Kurt Morgan: Bass, Vocals

Chris Norton, Keyboards, Vocals