Al sinds het begin van de eeuwwisseling is 'de zoon van', die nauwelijks verdere introductie behoeft, te vinden op verschillende podia in ons land. Waar in het begin nog musici mee op tour gingen die in het verleden bij vader Frank in de band zaten, waaronder drummer Terry Bozzio, gitarist Steve Vai en zanger/saxofonist Napoleon Murphy Brock, heeft Dweezil in de loop der jaren zijn eigen kring musici verworven. Deze tour, genaamd 'Choice Cuts! World Tour 2018' staat in het teken van de wat minder 'bekende' stukken uit Zappa's discografie. Nu kan je je als liefhebber afvragen wat in het Zappa oeuvre onder 'bekend' en 'onbekend' valt, want Dweezil heeft altijd voor een sterke dwarsdoorsnede gezorgd tijdens zijn over het algemeen minimaal 2,5 uur durende shows, bestaande uit zowel populair als meer obscuur werk.

Zo werden we deze avond getrakteerd op een lijst vol 'fan-favorites' zoals de beroemde drumsolo 'The Black Page' en meezing-materiaal als 'Andy', 'Pygmy Twylyte', 'Keep it Greasey', 'Uncle Remus', 'Peaches En Regalia' en 'Cosmik Debris'. Het zaalgeluid kwam moeizaam op gang en het viel op dat er na ongeveer een uur plotseling iets gebeurde waardoor alles veel beter in balans was en veel meer details hoorbaar werden, alsof ze er achter waren gekomen dat er nog ergens een kabeltje los lag.

Ook de bezoeker (waaronder uw redacteur) die vooral toetrekt naar de instrumentale kant van Zappa werd op zijn wenken bediend met 'Dog Meat' (wat een combinatie is van het gezongen 'Dog Breath' en de instrumentale thema's van 'Dog Breath Variations' en 'Uncle Meat'), 'King Kong' en, met name, het onnavolgbare 'Drowning Witch / Envelopes' dat het onbetwistbare hoogtepunt van de avond mag worden genoemd. Tijdens dit uiterst complexe stuk muziek lieten Dweezil en zijn mede-musici zich van hun meest geïnspireerde en virtuoze kant horen. Vooral Dweezil kwam gevaarlijk dicht bij de gitaarkunsten en de 'geest' van zijn vader terecht tijdens zijn moment in het stuk. De vervolg-instrumental 'Envelopes' werd al even kundig neergezet. Composities van dit kaliber trekken het al vrij hoge niveau van deze gig naar nog grotere hoogte. De musici van de huidige band zijn inmiddels een stuk beter op elkaar ingespeeld dan vorig jaar, tijdens het licht tegenvallende concert in TivoliVredenburg Ronda, Utrecht.

Een kritiek punt in deze bezetting blijft de zang. Het is absoluut een uitdaging om boven de vocale expressie heen te komen van de vroegere Frank Zappa concerten; deze prestaties waren exceptioneel. De uitspattingen van Cian Coey (ex-Meat Loaf) en Scheila Gonzalez (Alex Acuña, Ray Parker Jr.) zijn aangenaam en vermakelijk (ik heb nog geen Cartman-imitatie meegemaakt die zo goed lijkt als die van Gonzalez) maar slaggitarist/zanger Adam Minkoff (die overigens deze tour ook percussie, toetsen en dwarsfluit verzorgt) schiet naar mijn mening vocaal tekort in vergelijking met al zijn voorgangers. Dit zal te maken hebben met het feit dat hij vooral is aangetrokken om het oudere werk van 'The Mothers of Invention' vocaal te vertolken (de vorige tour lag daar de nadruk op) waar meer zijn kracht ligt. Zijn korte solo-moment op gitaar is dan wel weer prijzenswaardig, want zijn karakteristieke spel valt in de smaak.

Drummer Ryan Brown is een absolute gigant, beetje in de stijl van Bozzio gedurende de jaren 70. Een perfecte drummer voor een Zappa-band. De keyboards vervullen (jammer genoeg) een wat bescheiden rol en staan ook te zacht in de zaalmix, zoals wel vaker het geval bij rock-gigs. Kurt Morgan blijft een wildebras, die huppelend en springend alle indrukwekkende baspartijen wegspeelt. Alleen tijdens de complexe maatwisseling in 'Drowning Witch' was hij even de kluts kwijt.

De toegift besloeg nog een klassieker: 'Montana'. Net als enkele jaren geleden trad gitarist Richard Hallebeek (die onder meer werkte met Lalle Larsson, Randy Brecker, Shawn Lane en Gary Willis) aan, om een deel van de gitaarsolo voor zijn rekening te nemen. Het resultaat bestaat uit twee door bescheidenheid gesierde heren die enkele minuten fantastisch gitaarwerk leveren, op gelijkwaardig niveau. De bewondering over en weer is mooi om te aanschouwen.

Zoals gebruikelijk verbleef de altijd sympathieke en kalme Dweezil met enkele van zijn bandleden nog geruime tijd aan de rand van het podium voor een babbel met de nog aanwezige fans, die wederom op een gedenkwaardige avond kunnen terugkijken.

[PJ_©RB]