Barditus ft. Wieke Garcia & Oene van Geel

We schrijven Amersfoort Jazz festival, zaterdag 26 mei 2018. In de Lutherse Kerk treffen we opnieuw Stormvogel, deze keer op een analoge KORG MS-10 synthesizer, op schoot gedragen als een middeleeuws portatief, aangevuld met een Micro KORG en een akoestische piano. Deze keer vergezeld door een heel ander soort gezelschap, te weten: zangeres Wieke Garcia (bekend van onder meer Herman van Veen) ook actief op percussie en Oene van Geel (Zapp4, tevens winnaar van de Boy Edgar Prijs 2013) op altviool en percussie. Voor deze gelegenheid is het project Barditus nieuw leven ingeblazen. Barditus staat voor worldfusion, geïnspireerd door thematiek uit de oudheid, uitgevoerd door verschillende bezettingen. Barditus dateert al uit midden jaren 90, de tijd waarin ook de piepjonge Garcia op de gaîta (Galicische doedelzak) bij het project betrokken was. Voor deze set wordt werk uitgevoerd uit het zogenoemde Great Indo European Songbook, dat haar naam te danken heeft aan het karakter en oorsprong van de uitgevoerde composities (van IJsland tot India). Het blijkt een soort antropologische knipoog van Stormvogel naar Songs from the Great American Songbook, het bekende repertoire waar jazzmusici nu alweer een eeuw doorgaans uit putten.

Het Lutherse Kerkje, ook wel de Amersfoortse Zwaan geheten, zit tot aan de nok toe vol tijdens alledrie de Amersfoort Jazz Heritage sets. De stukken worden zo nu en dan onderbroken voor een gesproken Psalm door de kersverse stadsdominee van Amersfoort, Diederiek van Loo, gerelateerd aan het thema ‘labyrinth’. Naast Stormvogel, die zowel op piano als synthesizer in vele dialecten kleur geeft aan de uitgevoerde composities en improvisaties, tonen zowel Garcia als Van Geel zich melodische ware intuïtieve kunstenaars. Het is indrukwekkend hoe zij, die nooit eerder samenspeelden, moeiteloos gestalte geven aan het mystieke klankenpalet, eerst met een in een ijle soundpad drijvende fado, dan met de Seikilos Epitaph (een griekse hymne en naar verluidt de oudste compositie uit de wereldgeschiedenis) en tenslotte en vooral met een Indiase traditional Bolo Bolo, die al verscheen op het album Tributu van Wieke Garcia Group (2011). Barditus toont zich een indrukwekkende mengelmoes van tal van muzikale stijlen waar je als luisteraar urenlang door geboeid kan blijven. Het trio besluit met een langzame ‘fade out’ van het vredige Peace Piece van Bill Evans. Jammer genoeg zit de set er na een half uur op. Dan stroomt de kerk langzaam leeg, het publiek een muzikale en spirituele ervaring rijker.

[©PJ_RB]

[