Amersfoort Jazz is een festival met veel gezichten. Terwijl men danst men in de buitenlucht geniet van de afro-fusion van Jasper van 't Hof's Pili Pili en op de Groenmarkt van The King Swings ft. Florentina Finder, speelt in de historische Sint Aegtenkapel het Israëlische duo Nuphar Fey ft. TELALIT. ProgJazz was erbij.

De uit Israël afkomstige zussen Nuphar Fey en Telalit wordt door het goed verzorgde programma- naslagwerk van het festival gepresenteerd als zijnde “gelaagd en vol spirituele diepgang. Vrijzinnig, overvloedig en gedurfd.” Dergelijke uiteenzettingen doen ons besluiten dit concert toe te voegen aan ons persoonlijke 'spoorboekje' en de prachtige authentieke Sint Aegtenkapel, die overigens een zeer sfeervolle entourage kent in de vorm van een café in de benedenkapel, stroomt na het verstrekken van de toegang tot de zaal al snel vol.

De eerste paar minuten van de inmiddels aangetreden Fey lijken de indruk te wekken dat het een kabbelconcert gaat worden, maar niets is minder waar: het eerste stuk krijgt een wending, waarbij we getuige zijn van het feit dat Fey niet alleen beschikt over fluwelen vingers, maar ook over een compositorisch kleurenpalet waarmee iedere betrokkene linea recta in een droomwereld wordt gezogen, om daar de rest van het uur niet meer uit te kunnen en willen ontsnappen.

We worden van de ene in de andere harmonische modus geslingerd, doch geleidelijk, licht stuiterend over verscheidene maatwisselingen en dynamieken. Nadat Telalit zich bij haar zus voegt en de paradijselijke pianoklanken voorziet van vocalen en cello, ontwikkelt zich voorzichtig de wens dat deze muziek voor eeuwig blijft voortduren en we ons bevinden in de eeuwigheid, in plaats van een aardse kapel. Ware het niet dat het warme bad waarin wij verkeren op brute wijze wordt verstoord door een ijskoude douche in de vorm van een cover van 'Ain't No Sunshine' (Bill Withers, 1971), gezongen door Telalit. Niet dat er iets mankeert aan het lied op zich, maar in deze context ervaren wij dat anders. Wat bezielt een musica als Nuphar in hemelsnaam om na een dergelijke akte vol veelvormige, universele mystiek en lyriek, de in trans verkerende fijnproever te belasten met een overbekende 4-akkoorden popsong?

Om daar verder geen tijd en woorden meer aan te verspillen, kiezen wij ervoor de zaal tijdig te verlaten om deze beleving niet meer schade toe te laten brengen dan deze reeds is toegebracht. Met de kennis in ons achterhoofd dat de ons welbekende Koreaanse drumkeizerin Sun-Mi Hong al is begonnen in De Observant, kunnen we spreken van een win-win situatie.

[PJ_©RB]