Amersfoort Jazz is een festival met veel gezichten. Terwijl men zich opmaakt op de Hof Main Stage voor Deborah Brown en Peter Beets & the Henk Meutgeert New Jazz Orchestra ft. Georgie Fame, spelen in de Sint Aegtenkapel de Indiase ragameesters Shakir Khan en Anubrata Chatterjee met Ben van den Dungen en consorten, tegelijk in de Mannenzaal Stormvogel met Adam Simmons en Oene van Geel.ProgJazz was erbij .

De afsluiter van ons 'spoorboekje' van de Zaterdag is een niet te missen nummer, zeker met de kennis dat we het al enkele jaren moeten stellen zonder het toonaangevende jazzrock-festival Festival De Muzen, dat steevast op de zondagmiddag in Theater De Lieve Vrouw plaatsvond onder de leiding van multidisciplinair kunstenaar Stormvogel.

We hebben geluk: een aantal oudgedienden die vaak op De Muzen te zien en te horen waren zijn vanavond ook deel van het gezelschap: Stormvogel zelf op piano en Korg MS-10 analoge synthesizer, drummer/percussionist Onno Witte en de rotsvaste bassist David de Marez Oyens. Zij vormen vanavond de groep 'Barditus' dat normaliter opereert onder de vlag 'Songs from the Indo European Songbook' maar daar vanavond geen werk uit voordraagt. In feite is het trio als zodanig gewoon basis van  Stormvogel’s Alter Ego Jazzbarock Consort. Gastmusici zijn violist/percussionist/zanger Oene van Geel en de Australiër Adam Simmons op sopraan-, alt- en tenorsaxofoon.

Het programma bestaat (op een enkele compositie van Simmons na) uit stukken van het Drakenburger Concerto; een reeks modulaire composities van Stormvogel die rond 1988 het levenslicht zagen en tot op de dag van vandaag nog op het podium worden uitgevoerd. Kenners zullen de composities 'Twelve', 'Melena' en 'Matter of Time' nog herkennen van vroegere edities. Adam Simmons is zichtbaar in zijn element met de gespeelde muziek en pakt tijdens zijn momenten flink uit met harde, hoge, snerpende kreten op zijn sax, afgewisseld met heftige improvisatie. Van Geel tapt uit een vergelijkbaar vat en voorziet de stukken van vurig en bezield vioolspel waarbij enkele soli worden meegezongen.

De beleving werd de eerste helft van het concert jammer genoeg verstoord door enkele luidruchtige lieden die de Mannenzaal kennelijk verwarden met de plaatselijke herberg. Gelukkig is het uitdagende materiaal deze lang samenspelende musici niet vreemd en wordt de dynamische balans direct na hun onvermijdelijke vertrek snel hersteld, het publiek trakterend op brullende en krijsende analoge synthese, energieke soli en het ijzersterke ritmische duo De Marez Oyens en Witte, die alle overgangen en details van de composities tot in de puntjes beheersen. Daarnaast hulde voor de gasten Simmons en Van Geel, die er niet voor terugdeinzen om tijdens de ritmisch moeilijk behapbare passages gulzig uit te pakken met impro en – in het geval van Van Geel – spontane handpercussie op snaredrum.

Zo ingetogen als de middag en vroege avond van deze Zaterdag op Amersfoort Jazz 2019 waren, zo expressief en meedogenloos waren de laatste uurtjes. We kunnen voldaan huiswaarts en ons verheugen op de komende Zondag.

[PJ_©RB]