De zaal was door De Boerderij handig verkleind met doeken en vooraan voorzien van een rij zitplaatsen en statafels. Zodoende werd het gebrek aan publieke belangstelling voor Adam Holzman, toch een bekend fenomeen in de hedendaagse prog en fusion, slim vermomd. Het weerhield de band er niet van om een goed optreden af te leveren en de aanwezigen een mooie avond vol jazzrock voor te schotelen. Met het concert in De Boerderij is de band, ook wel Brave New World genoemd, begonnen aan haar Europese tournee ( zie de clip ). ProgJazz was erbij.
The Revenge of the Alpha Nerds
Bovenop de basversterker staat de robot van de cover, als een mascotte van 'Truth Decay'. Holzman komt op en neemt plaats achter zijn toetsen, een SV1, een Moog Little Phatty, een Korg Minilogue en een digitale mini keyboardje, plus een stuk of 10 effect-pedaaltjes voor onder de gymschoenen. Holzman gaat tijdens optredens steevast zeer casual gekleed en hij zorgt voor een informele sfeer, door de nummers met gepaste kwinkslagen, vol bescheidenheid en ontwapende zelfspot aan te kondigen. "Believe it or not, I'm actually on that stuff" , zegt hij over zijn collaboratie met Miles Davis en Marcus Miller, met name de bekende slow shuffle groove 'Tutu', "in fact the closest thing to a real hit ”. Holzman is trots op zijn verleden met Miles. Hij tourde met diens laatste working band , dienstbaar als altijd als harmonische sidekick, nauwelijks als solist. Het typeert het karakter van Holzman, die ook in zijn eigen band zich nooit gedraagt als alpha-aap, meer als een sidekick van zichzelf. Adam wo bist du? Soms zou je de man iets meer stoere dominantie toewensen, met andere woorden: wat zwaardere testikels, dikkere spierballen. Wellicht zou dat en passant zijn affrettando timing wat vertragen en de onze gedroomde Revenge of the Alpha Nerds compleet maken. Maar Holzman mist nu eenmaal de genenpool voor die brutaliteit en fysieke arrogantie. En zoals Nietzsche al zei in 'Menschliches, Allzumenschliches' (8:373), leidt arrogantie slechts tot kortstondig succes. "Vor Nichts soll man sich so hüten, als vor dem Aufwachsen jenes Unkrautes, welches Anmaassung heisst und uns jede gute Ernte verdirbt". Adam Holzman, klein van stuk en tenger gebouwd, is gewoon zichzelf en blijft verre van het theatrale. Hij neemt er zelfs een loopje mee. In de tweede set werden er op het grote scherm achter de band fragmenten van gedateerde sci-fi-horrors gedraaid. Kolderieke scenes, waarbij mensen tevergeefs proberen te ontsnappen aan kwaadaardige dinosauriërs en reusachtige mieren, de laatsten afkomstig uit de film 'Them! (1954). De zwart-wit beelden van de moordlustige monsters dreven alras af van het hands on live gebeuren, en verwerden alzo tot een nodeloos aspect ten opzichte van de muziek.
Truth Decay
Oudgediende bassist Freddy Cash Jr., een imposante rasta-verschijning midden-voor op het podium, zorgde samen met drummer Gene Lake voor een stevige basis, waarover de solisten om beurten konden uitpakken. De titeltrack van 'Truth Decay', een stuwende lineaire 4/4 groove met unisono flarden over een C7 #9 akkoord (wij prefereren de term C7 b10 ) is wat dat betreft de ideale binnenkomer. Opvallende rol was er voor de virtuoze saxofonist Lorenz Hargassner, die stevig uitpakte op alt- en sopraansaxofoon. De band speelt voornamelijk stukken van Adam's laatste album, composities op het kruispunt van prog en jazzrock. Met de laatste term bedoelen we natuurlijk niet de elevator-fusion, maar de echte jazzrock, zoals op de kaart gezet door Jan Hammer in de jaren 70, de Admiraal van de Moog in wiens kielzog ook Holzman vaart (net als bijvoorbeeld zijn collega Federico Gonzalez Pena). Zijn synthesizer-solo’s speelt Holzman doorgaans op een Moog Voyager, maar deze was door omstandigheden nog in Duitsland en dus niet voor handen in Zoetermeer. Zijn Nederlandse manager Arne van Os van den Abeelen (van Mr Bowler Music Agency) had op de valreep een Moog Little Phatty Stage II geregeld, en het moet gezegd: een indrukwekkende stand-in voor het origineel. Holzman’s vliegende solo met vloeiende bendertechnieken in het eerste nummer was een beloftevol schot in de roos. De "kleine dikke" lag heerlijk souverein bovenop het soundspectrum van de band, juist zoals het hoort! Maar om een duistere reden besloot de geluidsman van De Boerderij toch een beetje roet te strooien in ons smakelijke eten, dat hij notabene in eerste instantie zelf had opgediend. De jongeman besloot de snerpende digitale presets die Holzman via zijn M Audio keyboardje uit zijn laptop trok, op de voorgrond te zetten in plaats van de Moog. Met name de fake mellotron-strijkers waren in die passages tergend scherp, over het randje van lelijk. Met de vingers in de oren en geknepen billen in de broek was het gedurende die episodes wachten geblazen, op het moment dat Holzman weer de Moog, Minilogue of de SV1 bespeelde, zodat ons gepijnigde gemoed jubelend en juichend werd bevrijd.
Abandanor
Ook compositorisch heeft het werk van Holzman zo nu en dan momenten waarbij de luisteraar met kale drieklanken even niet weet waar hij het zoeken moet. Waarom hij die keuzes maakt is een raadsel, want Holzman heeft heus een arsenaal aan mooie en spannende akkoorden, hetzij functioneel harmonisch, hetzij met oneigenlijke fusion-fratsen, associatieve progressies, vol afwijkende roots en avontuurlijke toevoegingen. Het is wellicht de invloed van Steven Wilson, de prog-held waarmee Holzman al jaren op tournee is, die in onze oren meer en meer neigt naar een gestript pop-idioom. Wij menen dat Holzman zodoende zijn doorgewinterde progjazz-publiek eerder van zich verwijdert dan tegemoet komt. Hoe goed ook uitgevoerd door de band, qua dynamiek een waar hoogstandje, dergelijke muziek gaat voorbij zonder grote indruk achter te laten. Onze kompaan van ProgJazz Robin Boer is echter wel gecharmeerd van dat stuk, dat hij meteen herkent als 'Abandoner' van Steven Wilson's eerste solo-album 'Insurgentes' uit 2009. "Normaliter wordt de hoofdmelodie gezongen, maar in deze uitvoering gespeeld op saxofoon. Erg smaakvol gedaan."
Maze
We waren aangenaam verrast toen de Holzmanband een oudje 'Maze' uit het Miles-repertoire van de jaren '80 uit de kast trok. De opwindende funky groove was een van de hoogtepunten deze avond, waarbij de Miles-alumnus nog maar eens bewees waarom hij zo'n waardevolle sidekick was in de laatste jaren van diens leven. Aan het einde besloot de band met fusion hits als 'Tutu' en 'Stratus' van Billy Cobham, laatstgenoemd nummer enigszins slordig doch tamelijk bezield gespeeld, waarbij alle bandleden nog eens solistisch aan bod kwamen. De band speelde behalve dit alles ook een nummer van het aanstaande (zesde) album van gitariste Jane Getter, sinds jaar en dag de vrouw van Adam Holzman. Een lekker eigenwijze rock-groove voor drums, bass en distortion gitaar, waaroverheen Holzman de thematiek verzorgt (helaas niet op de Moog), unisono met de saxofoon. Getter is een gewaardeerde gitariste met ASCAP’s Gershwin award op zak, onder meer bekend van The Saturday Night Live Band. Hoewel zij geen vergelijk is met fusion iconen als Holdsworth, Henderson of Hallebeek, staat Gerret haar mannetje met lekker gruizige blueslicks en dan weer geavanceerde alterations. Jane is de Eva van Adam, die niet de Tarzan van Jane is.
Oordeel
Toen was het klaar en stapten we na een handje met de artiest, en een Bokje in het café in de auto. Op de terugreis bespreken we het concert van Holzman, terwijl alweer een bootleg van Zappa en Beefheart in de speler gaat. Onze kompaan Robin Boer is klip en klaar in zijn oordeel: "Een topband onder leiding van een geïnspireerde en vaardige toetenist! Holzman heeft zijn sporen ruim verdiend bij Miles Davis en Steven Wilson, maar hij speelde ook met Marcus Miller, Michel Petrucciani, Steps Ahead, Grover Washington Jr., Lenny White, Ray Wilson... Zo'n man verdient veel meer publiek vanavond. De wegblijvers hebben maar weer eens ongelijk."
[PJ_©STAB/RB]