Vertel iets over je jeugd...

Ik ben opgegroeid in een muziekminnend gezin, mijn moeder is een getalenteerde amateur fluitiste, mijn vader luisterde altijd naar klassieke muziek (vooral Bartók maar ook veel Laura Pausini en Simon & Garfunkel..). Mijn broer heeft piano gestudeerd aan het conservatorium voordat hij psycholoog werd. Het was een natuurlijk proces om dwarsfluit te gaan spelen. Waarschijnlijk pakte ik op een gegeven moment de dwarsfluit van mijn moeder en ging dat gewoon zo verder. Ik merkte dat ik graag uitgedaagd wilde worden en ik wilde muziek spelen die mij daarin voorzag. Op mijn 12e werd ik aangenomen voor de Jong Talentklas aan het Utrechts Conservatorium bij Abbie de Quant en kon ik les krijgen op hoog niveau. Ik kwam terecht in een fluitklas met medestudenten van rond de 18 jaar oud. Dit zorgde er denk ik wel voor dat ik snel een hoog niveau bereikte.

Wat zijn je gedachten over conservatorium / opleiding?

Toen ik nog op de middelbare school zat wilde ik eigenlijk alleen maar muziek maken. Ik spijbelde veel en ging in die tijd fluit studeren. Alhoewel ik mijn klasgenoten ook leuk vond, vond ik fluitspelen een prioriteit. Ik heb mijn middelbare school ook niet afgemaakt omdat ik zo snel mogelijk fulltime fluit wilde spelen. Op mijn 17e woonde ik in Utrecht en zat ik in het 1e jaar van mijn bachelor. Achteraf heb ik het wel eens jammer gevonden dat ik niet een “normale” schooltijd heb doorlopen. Ik heb na mijn muziekstudie ook nog een universitaire studie (MA Latijns Amerika Studies aan de UvA) gedaan omdat ik het gevoel had dat ik meer wilde leren. Dat was een enorm goede beslissing om die balans te vinden tussen kennis over andere zaken dan alleen fluit spelen en het muziek maken. Enorm inspirerend om op een andere manier naar muziek te kunnen kijken.

Ik heb een jaar in Parijs aan conservatorium (CNSMD) gestudeerd toen ik 18 was. Dat was een belangrijk jaar want het niveau in Parijs lag nog een stuk hoger dan in Nederland. Ik heb uiteindelijk in 3 jaar tijd mijn bachelor afgerond omdat ik een academieplaats in het opera orkest won in Zürich. Daar heb ik vervolgens een kleine twee jaar in dat orkest gespeeld. Dit was een ontzettend leuke en vormende tijd. Ik kwam er gaandeweg achter dat spelen in een orkest niet helemaal was wat ik wilde. Alhoewel mijn opleiding mij voor mijn gevoel altijd in die richting duwde. Ik duwde in zekere zin terug door daar weg te gaan en me niet te richten op orkestaudities. Het heeft wel jaren gekost om me daar bewuster van te worden. Ik heb ook veel audities gedaan zonder voorbereiding en ben begonnen aan dingen zonder mijn visie onder ogen te komen. Ik denk dat dat iets met ervaring en leeftijd te maken heeft...Ik heb na die tijd een master gevolgd bij fluitist Jacques Zoon in Genève. Jacques is een erg inspirerend musicus en heeft mij nog een hoop kunnen leren.

Wie zijn je geliefde inspirerende artiesten?

Dat is door de jaren heen enorm veranderd. Momenteel is dat John Zorn. Hij heeft letterlijk en figuurlijk een nieuwe wereld voor mij aangeboord. Ik houd van volksmuziek, hedendaagse klassieke muziek, obscure improvisatie, jazz, Latin...dat beheerst hij allemaal tot het absurde toe. Hij is iemand zonder grenzen en dat hoor je in zijn muziek. Dat is enorm inspirerend. Ik raak geïnspireerd door mensen die met overgave en eindeloze energie muziek maken. Dat kan iemand zijn die op straat speelt of een gevestigde muzikant.

Wat zijn buiten muziek je inspiratiebronnen?

Zoveel mensen zijn inspirerend! Ik vind mijn man Pepe die slagwerker is een voortdurende inspiratie. Mensen die ik ontmoet tijdens concertreizen inspireren me. Zoals die ene keer in Sulimaniyah, een Koerdische stad in Irak waar de mensen ongelofelijk geïnteresseerd zijn in muziek en poëzie maar ondertussen in een onmogelijke politieke situatie leven. Of organisaties zoals Musicians Without Borders en Peace Brigades International die zich inzetten voor mensenrechtenactivisten.

Vertel iets over je projecten...

Ik heb 3 jaar geleden een CD uitgebracht bij Sony. Ik had een ontzettende drive om klassieke en Latijns Amerikaanse Jazz te combineren. Ik had vrij snel een geweldige groep muzikanten uit de Latinjazz en klassieke muziek om mij heen die ik kon overhalen die CD op te nemen. We zijn vervolgens twee dagen de studio ingedoken en hebben alles achter elkaar opgenomen. Omdat ik blij was met het resultaat heb ik de opnames naar verschillende labels gestuurd. Sony was een van de eerste die geïnteresseerd was. Ik vind CD's opnemen trouwens een moeilijk fenomeen. Wanneer ik iets goed genoeg vind om de eeuwigheid in te sturen vind ik bijvoorbeeld lastig. Vandaar dat ik nog niet veel solo CD’s heb uitgebracht. Het moet perfect zijn. John Zorn wil meer voor me gaan schrijven en na de première van zijn werk “Nachträglichkeit” dat hij voor mij schreef, bood hij spontaan aan om meer te schrijven. Ik zal zijn werk ook vaker uitvoeren met het Jack Quartet in het buitenland. John Zorn kende ik hoofdzakelijk als impro-jazz-God. Maar zijn klassieke muziek was nieuw voor me. Ik had gelijk een gevoel van thuiskomen toen ik zijn muziek speelde. Ik denk dat hij dat gemerkt heeft.

Momenteel bereid ik me voor op een solo rol in de opera “Montag Aus Licht” van Stockhausen. (John Zorn is ook geïnspireerd door Stockhausen). Dat is de grootste rol die ik ooit in mijn leven heb gespeeld! Ik speel een uur lang altfluit en piccolo uit het hoofd en daarnaast zing ik en daarnaast studeer ik een choreografie in. Dat wordt dus interessant! In juni gaan we het uitvoeren maar we zijn er al een jaar van te voren aan begonnen omdat het werkelijk hondsmoeilijk is. Samen met Pepe, mijn man, heb ik een stichting in Mexico (stichting Sonoro) waarmee we door middel van muziek en andere kunstvormen een tegenwicht bieden aan het (drugsgerelateerde) geweld. Daar zullen we dus mee bezig blijven.

Heb je nog toekomstplannen?

Ik zit vol met ideeën en toekomstplannen en als daar iets van uitkomt ben ik gelukkig. Ik zou graag les willen geven aan een nieuwe generatie muziekstudenten om mijn visie te kunnen delen. Mijn carrière draait om zelfstandigheid en hopelijk een open blik naar de toekomst toe. Ver weg van de conservatieve manier waarmee ik opgeleid ben.

Nederland Muziekland?

Nederland is zeker een muziekland. Er is hier in vergelijking met andere landen veel meer mogelijk. Zeker op het vlak van de nieuwe muziek. Ik moet er wel voor vechten en voor mezelf opkomen. Onderhandelen over salaris leer ik ook steeds beter maar dat blijft een lastig iets. Ik vind het moeilijk een prijs te plakken op iets dat zo ver van het materialistische afstaat. Daarbij komt dat er gewoon weinig geld is te besteden in het huidige muzieklandschap. Dat betekent in de praktijk vaak dat repetities zo kort mogelijk moeten zijn en dat kan soms niet zo handig zijn voor een eindproduct. Helaas willen de meeste musici een zo goed mogelijk product afleveren en werken ze dus alsnog over.