Adam Holzman - interview

Interview

ADAM HOLZMAN

tekst: Storm Bakker & Robin Boer

datum: 10 juli, 2018 | locatie: Poppodium Duycker, Hoofddorp

pics: Boederij PR / Adam H. (cartoon) / Diana (photo)

We treffen Adam Holzman een uur voor zijn piano-optreden in De Ducker, Hoofddorp (* juli 2108). Hoewel wij hem uit zijn meditatieve hazeslaapje wekken, ontvangt hij ons hartelijk. Denkende dat we het interview gaan filmen (we slepen met reiskoffers, vanwege onze doorreis naar Magma in Frankrijk), biedt hij ons een plaats in de zithoek. Als wij het doel van onze doorreis openbaren zegt hij:“Say hello to the guys from Magma. We’ve played with Steven Wilson at the same festival in Germany, a few years ago…” Dat weten wij maar al te goed. Wij waren erbij, Loreley 2013.

De Amerikaan, 60 jaar oud, is klein van stuk en oogt zoals hij is: rustig, bescheiden en goedhartig. Hij laat ons installeren, neemt zelf nog een koffie en is dan klaar voor het onderhoud. Om het ijs te breken vragen we hem eerst naar zijn tweede passie naast muziek, het tekenen van cartoons. “Ja, ik heb een boek, maar helaas geen exemplaren op zak. Maar via Amazon kun je perfecte prints bestellen.” Klik hier Dan opeens herinnert hij zich dat hij daadwerkelijk twee recente cartoons bij zich heeft en hij diept ze op uit zijn tas. Wij doen ons best om de vellen niet te beduimelen, want het blijken originelen.

AH “Ik teken ouderwets, met pen en inkt op papier, Ik teken al mijn hele leven comics & cartoons maar drie jaar geleden, toen we begonnen met de ‘Hand, Cannot. Erase"-tournee (met Steven Wilson, PJ), begon ik met wekelijkse afleveringen about life on the road, bullshit you have to deal with on the road, things that drive me crazy, it’s a long list…” De ondertitel van zijn funnies luidt dan ook: ‘comic observations of a touring musician’…

Het resultaat is een stripboek getiteld ‘Things that aren’t that big a deal but still bug the shit out of me!’ In het voorwoord schrijft Holzman: “I decided not to tell a fancy story, or to try to tell jokes. I figured I would focus on what I'm good at: complaining. I'm usually not that miserable, I'm actually a pretty chipper guy. But, on some level, I guess I do enjoy humorous moaning and groaning. What can I say?” Elke week plaatst Holzman een aflevering op zijn social media pagina.

We stellen hem voor de keuze: tekenen of musiceren?

AH "Ik hoef niet te kiezen, tenzij opens mijn cartoons opens zo polulair worden als The Simpsons of iets dergelijks. But that is a good kind of problem to have. Lang geleden toen ik nog in Los Angeles woonde ontmoette ik Matt Groening, een man die ‘band listings’ publiceerde. Om die reden zocht ik hem op. Hij bleek de tekenaar van een strip over een gek konijn genaamd ‘Life in Hell’, die werd afgedrukt in The LA Weekly. A cool, mellow guy… Hij was toen nog niet bekend en gaf me spontaan een originele prent. Even later kwam hij met The Simpsons en nu is hij vermoedelijk a billionaire.”

We vragen hem of hij Family Guy ook leuk vindt?

AH "Niet zo leuk als The Simpsons. Maar al mijn vrienden zijn er dol op, dus er zal wel iets mis met mij zijn".

Dan over muziek. We vragen hem naar zijn inspiratiebronnen.

AH "Chick Corea, Mahavishnu Orchestra, Herbie Hancock & The Headhunters uiteraard. Weet je: ik ben niet de jongste meer en ik was een teenager toen die bands populair waren. Net als Emerson, Lake & Palmer en Yes, maar vergis je niet, ook bands als Mahavishnu Orchestra, Return to Forever, Weather Report speelden in Long Beach Arena voor duizenden mensen… Die muziek was toen gewoon bijna mainstream!"

"Kijk, ik ben een jazzrock-jongen, dat is mijn homebase, ergens in het grijze gebied tussen rock and jazz… Daarmee ben ik opgegroeid. Mijn vader was de oprichter en president van Electra Records. Zo kreeg ik de kans om van dichtbij kennis te maken met The Doors, te hangen met die mannen toen ik 11 was. You know, when your father signes the Doors, of course the Doors are going to be your favorite band - for life! There was a long time, where I thought they were the greatest thing in the world."

"Toen ik wat ouder werd raakte ik geïnteresseerd in de betere rockbands. Mijn stiefvader was ook van grote invloed. Wanneer ik doordraafde over Led Zeppelin zei hij: je moet eens naar Yes luisteren. En toen ik Yes verorberde, loodste hij mij naar Chick Corea en Return to Forever, Herbie Hancock en tenslotte Keith Jarrett. Met mijn vrienden draaiden we die platen, ook van Gentle Giant. It was really inspiring and creative, lots of great stuff going on’.. it really seemed like people could do anything."

"Maar de boel veranderde geleidelijk rond 1980, wat betreft jazzrock, om verschillende redenen. Er kwamem een boel crappy albums op de markt. Er was een critical backlash. Het werd een soort marketing tool. Elke jazz artiest werd geboekt door een major label en het merendeel werd incursed to do Fusion albums. And most of them came out with waterdown crap, platen die pro forma wat electrische gitaar, synthesizer en Fender Rhodes piano bevatten. The style got deluded. The best shit was right at the very beginning: Mahavishnu, Chick Corea, Herbie Hancock and Weather Report… By by the way, they were all coming out directly of Miles Davis. Not only great musicianship and really creative ideas, but great writing too, great songwrtiting, I mean those were doing classic jazzrock repertoire, standards almost…A lot of the stuf that came along later... Ik wil geen namen noemen, but there were musicians with a lot of chops, but the music was meaningless. Record Company Bullshit."

"Men wilde jazzmuziek geschikter maken voor de radio. Dat zette aan tot de 'smooth-jazz' beweging. In de jaren 70 speelden gasten als David Sanborn en Grover Washington (met laatstgenoemde heb ik nog gespeeld), die kwamen uit de R&B en jazz; muziek die eerst nog nieuw en fris klonk. zo rond het begin van de jaren '80 werd dit op een vrij gezapige, ongeïnspireerde wijze voortgezet met waterdown versions, really boring music. Het draaide allemaal om radio airplay voor de zogenaamde 'smooth-jazz'... I don’t know if you know this term…"

We call it elevator music

AH "Yeah, it was. Nobody cared about the music anymore. Toen ik met Grover toerde werden we wel eens geboekt voor grote smooth-jazz festivals, maar ik voelde me een soort spion, iemand die daar niet thuishoorde. Al die lui met hun kapseltjes, ze hadden in elk geval een hoop haarddrogers thuis. Rond dezelfde periode kwam Wynton (Marsalis, PJ) op en de 'retro'-jazz beweging. Plotseling was het om de een of andere reden de bedoeling dat je klonk als een jazzmusicus uit pakweg 1962, in plaats van 1982, of 1992. Het werd allemaal steeds gefragmenteerder."

"Je zou kunnen stellen dat de laatste organische verschuiving in de jazzmuziek, na de dood van Coltrane, plaatsvond onder bewind van jongens als Zawinul, Hancock, Shorter, Corea, Tony Williams, die aan de slag gingen met de elektrische kant. De muziek van Coltrane was zo compact en krachtig, met zijn 'sheets of sounds' en zijn unieke harmonieën en continu verschuivende ritmiek. Er werd echt getracht om de muziek zo ver als mogelijk te brengen. Ver voorbij de bekende grenzen. Een Tony, of een Chick keken naar de rockwereld en waren niet zozeer geïnteresseerd in de gespeelde muziek, maar vooral de klank van de instrumenten; fender rhodes, orgel, elektrisch gitaar… Zij waren allemaal grote bewonderaars van Jimi Hendrix en The Beatles. The sound was intriging, the instruments were intriging…"

"In tegenstelling tot bij jazzgitaar, waar je qua sound niet heel veel kanten mee op kunt, kon je als rockgitarist uit de voeten met delay, reverb, overdrive en andere effecten. Dat ze een gigantisch publiek wisten te bereiken hielp natuurlijk ook mee. Ja, je zou wel kunnen zeggen dat het werk van deze namen beschouwd kan worden als de laatste organische verschuiving en vernieuwing in de jazzmuziek, waarbij echt een eigen, unieke stijl voortvloeide."

"Alles in de periode daarna is vooral het werk van platenmaatschappijen en marketing. Smooth-jazz en de retro-beweging. Vandaag de dag is er weinig meer van over. Alle labels van betekenis zijn gesneuveld of hebben afstand genomen van jazz. Op sommige vlakken is de muziek wat meer teruggebracht naar haar oorspronkelijke vorm. Maar er moet iets gezegd worden over de macht die grote maatschappijen hebben om muziek te promoten, en ook de budgetten beschikbaar stellen om echt goede, knallende producties mogelijk te maken. Ik denk dat jazz in de huidige tijd veel succesvoller kan zijn als er meer geld kon worden besteed aan echte vette producties. De technologie is er, maar de 'sound' is altijd meer van hetzelfde. Zo gewoontjes. Terwijl je ook op dat gebied moet evolueren. De rockjongens zijn daar een stuk slimmer in dan de jazzjongens. Ze werken altijd aan hun sound."

"Een goed voorbeeld is de plaat 'Black Codes From The Underground', het derde album van Wynton Marsalis, wat ik als zijn beste werk beschouw. De drums hebben een 'power' a la John Bonham en er zit een enorme kracht en echo achter de instrumenten. Het knalt je speakers uit. Zowel de muziek als de productie van deze plaat komen goed in de buurt van wat ik bedoel."

Ben je van mening dat de 'terugval' van de jazzmuziek samenhangt met de overgang naar het meer digitale tijdperk, waarbij ook de hoogtijdagen van de analoge synthesizer voorbij waren?

AH “Mensen waren eind jaren zeventig, begin jaren tachtig gefrustreerd om het feit dat deze instrumenten voor die tijd toch wat beperkte mogelijkheden hadden. Ze konden niet perfect het geluid van een piano of een drumstel nabootsen, ze klonken electronisch. In het digitale tijdperk werd het mogelijk om een synthesizer veel dichter bij het geluid te krijgen van andere instrumenten, dankzij de sampling methoden. Nu we weer 30 jaar verder zijn, ontdekken mensen dat het geluid van de oude analoge bakken toch wel erg uniek en charmant is. We now realize: oh, those sounds of the old synthesizers are pretty cool after all!"

"Persoonlijk houd ik erg van de mix tussen oud en nieuw. Ik combineer beiden, zowel met mijn muziek en instrumenten, maar ook met mijn meubilair thuis: I love modern and old together. Zowel de oude mini-moog als een hedendaagse electrische piano zijn te horen op mijn platen en tijdens mijn live-optredens met mijn eigen band of met Steven Wilson. De KORG SV-1 klinkt bijna als een analoog instrument, terwijl het een digitale piano is. Op het moment het meeste 'value for money' binnen dit type keyboard, “the best one out there”. Het is geconcentreerd op piano en electric piano. Ook de aanslaggevoeligheid is zeer gedetailleerd, terwijl de samples op oudere keyboards enorm steriel waren. Er is zelfs een algoritme gecreëerd waarmee de klank van bepaalde harmonieën, bij het aanslaan van akkoorden, wordt aangepast aan de hand van 'sympathetic vibration', zoals op een echte piano Dat doen ze heel goed bij KORG. Mijn solo-album met pianowerk, dat is opgenomen tijdens de tour met Steven Wilson, is niet op een vleugel ingespeeld, maar op een digitaal keyboard (KORG SV-1). Het was weliswaar om praktische redenen, maar ik achtte het geluid goed en geloofwaardig genoeg om het daarmee te doen."

"Ik heb een solo piano album gemaakt, gespeeld op een digitale piano en ik denk dat het goed klinkt. De composities zijn gebaseerd op Steven Wilson, maar dan ga ik er mee aan de haal. Op de piano speel ik vrije improvisaties, vermengd met bestaande eigen composities en standards, en ook wat werk van Steven Wilson. Denk aan 'Turnaround' (Coleman) en 'Blue in Green' (Davis), maar ook 'Ralph's Piano Waltz' van John Abercrombie (van de LP 'Timeless', ECM, 1974, waar ook Jan Hammer op te horen is, PJ). Soms ook iets van Jaco."

We vragen, nu we toch in die gelegenheid zijn, naar wat er volgens hem harmonisch gebeurt met ‘Turnaround’ van Ornette Coleman.

AH "Haha, ik zat me net als jullie altijd erover te verbazen, maar ik heb het geloof ik uitgevogeld. It’s the top part of a #9 chord in je rechterhand, en daarna verschuift het hele ding parallel. Do you read music?

Hij schrijft het voor ons uit in noten. Wij knikken instemmend. Wij noemen #9 ook wel b10 in Europa.

AH "Minus 10? aha, OK."

We herkennen en passant de transcriptie van een Patrick Moraz solo, het nummer 'Sound Chacer' van het YES-album Relayer (1974).

AH "Talkin' about jazzrock! Het is een van de klassieke minimoog-solo’s uit de geschiedenis. It’s right in between... Zeker geen jazz, zeker geen rock..."

Bespeel je de minimoog al lang?

AH “Zeker. Al vanaf mijn zestiende. Dus wellicht behoor ik tot de 'classic' minimoog-spelers, haha. Ik beschouw het nog steeds als het meest geschikte instrument om op te soleren, naast natuurlijk de klassieke piano en de Fender Rhodes.”

Ben je ook een liefhebber van Jan Hammer?

AH “Oh, Jan Hammer is mijn hero! Ultiem. Jan Hammer is de Charlie Parker van de synthesizer. Er is een video-interview waarin Gil Evans zegt: Iedere generatie brengt zogenaamde 'sound innovators' voort, waarbij iemand de wijze waarop een instrument wordt bespeeld, nieuw leven inblaast. Voor de hand liggende voorbeelden zijn natuurlijk Miles, Charlie Parker (die naast een nieuw geluid ook echt een nieuwe taal sprak op zijn instrument), Coltrane natuurlijk, en ook Jimi Hendrix. New sound, new language, net als Jaco. Tal van bassisten spelen vandaag de dag als Jaco."

En Jeff Beck?

AH "Als 'sound innovator'? Die zie ik toch anders. Dat is de meer de Miles van de electrische gitaar, maar dat is een andere metafoor. Op het gebied van synthesizer is het Jan Hammer, met zijn benadering van het instrument, zijn vocabulaire, zijn language. De allerbeste synthesizer-soli die ik ken zijn allemaal afkomstig van Jan Hammer. Hij creëerde een nieuwe taal en bracht weergaloze soli op de minimoog. Wat hier grotendeels mee samenhangt, is het feit dat hij ook veel orgel heeft gespeeld tijdens zijn jongere jaren in Praag. Kijk, Chick en Herbie zijn echt pianisten. Maar het orgel-verleden van Hammer (los van het feit dat hij ook een fantastisch pianist is) toen hij nog in jazz-formaties speelde, bracht hem meer natuurlijk ontwikkelde affiniteit met de benadering van een elektrisch instrument als de synthesizer. En dan de wijze waarop hij de bender gebruikt, dat is ongekend. Mijn eigen solo op 'Regret #9' (te vinden op ‘Hand. Cannot. Erase’ van Steven Wilson, PJ) is onbetwistbaar hierop geïnspireerd."

Well, Hammer is our hero too.

AH "Zijn harmonieën hebben soms bijna iets exotisch, the scales he uses…"

Iets dat beslist met zijn Tsjechische afkomst te maken heeft.

AH "Zeker weten, maar ook John McLaughlin. Tijdens de beginjaren van The Mahavishnu Orchestra, met bloedstollende solisten als McLaughlin, Jerry Goodman en Billy Cobham, stuk voor stuk waanzinnig, was op een bepaalde manier Jan Hammer toch wel 'the baddest of them all!' Ongelooflijk...! Zijn solo-debuut 'The First Seven Days' is één van mijn all-time favoriete platen. Ook 'Oh? Yeah!' en het live-bootleg materiaal van zijn groep uit die periode (met Fernando Saunders, Steve Kindler en Tony Smith). Maar een album wat bijna niemand kent, is het album 'On the Mountain' dat hij met Elvin Jones maakte (1975, PJ). Ik heb het stuk 'Thorn of a White Rose' van die plaat nog uitgevoerd met één van mijn formaties. Geweldige compositie. Ik geloof dat die plaat 5 minuten op CD is geweest, haha.”

Adam maakt dan aanstalten om af te ronden, want er staat een piano-soloconcert te wachten en hij moet zijn "head together" krijgen, want dat is anders dan met een bandconcert “where you jump on stage and just knock it out”… We persen er nog twee laatste vragen uit.

Heb je ook solo-momenten gehad tijdens jouw periode bij Miles Davis?

AH “Tijdens het stuk 'Splatch' (van 'Tutu') heb ik een solo feature, maar mijn rol was vooral bedoeld voor orkestraties en soundscapes. Meer de inkleuring van de muziek. Dat was ook goed voor mij destijds, want alle andere bandleden waren sowieso veel betere solisten dan ik. Jongens als Kenny Garrett, Mike Stern, Bob Berg, Robben Ford, die moet je lekker laten spelen, die zijn fantastisch. I was happy supporting them."

Behalve je werk met Wilson en Davis, vinden wij je solo-album Truth Decay fantastisch.

AH "That’s great guys! Als jullie willen helpen, door te schrijven over ‘Truth Decay’, dan zou ik dat zeker op prijs stellen. Ik doe alles zelf!"

[PJ_©STAB/RB]